ΜΕΤΑΛΛΕΙΑΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΑΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΟΠΥ

Το διακύβευμα για τη Γ.Μ.Μ.Α.Ε. ΛΑΡΚΟ

Μεγάλη αναστάτωση επικρατεί στο εργοστάσιο της Γ.Μ.Μ.Α.Ε. ΛΑΡΚΟ μετά τη συνάντηση που είχαν εργαζόμενοι με τον επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ (έχει μεταβιβασθεί σε αυτό  το 55,19% των μετοχών από το Ελληνικό Δημόσιο) ο οποίος, σύμφωνα με τους ίδιους, τους ενημέρωσε για την πιθανότητα να παύσει η λειτουργία του εργοστασίου στο τέλος του μήνα.Κι αυτό επειδή υπάρχουν ελλείψεις αδειοδότησης που αφορoύν α) τη σύμβαση παραχώρησης η οποία ισχύει μέχρι 30.06.2012 και  δεν έχει ανανεωθεί (Ν. 371/1976) και β) την απόφαση για την διαχείριση των μεταλλουργικών σκωριών του εργοστασίου της Λάρυμνας , εφόσον η ήδη υφιστάμενηΑπόφαση Απόρριψης στη θαλάσσια περιοχή του Βόρειου Ευβοϊκού Κόλπου, λήγει στις 30.06.2012. Δυστυχώς και παρά την νομοθετική ρύθμιση για την εύρεση χερσαίου χώρου απόθεσης της σκουριάς (Ν. 4001/2011, άρθρο 181 παρ.2) δεν κατέστη δυνατόν μέχρι σήμερα να εκδοθούν οι απαραίτητες αδειες.

Τα παραπάνω έχουν και αποδέκτες ως προς τις ευθύνες, εντούτοις  αποτελούν μόνο την αφορμή και φυσικά στο βάθος είναι η αιτία, η αποκρατικοποίηση/πώληση της ΛΑΡΚΟ, η οποία ως γνωστόν είναι και ο μοναδικός λόγος ένταξής της στο ΤΑΙΠΕΔ.

Το Ταμείο εξέδωσε ανακοίνωση όπου -μεταξύ αλλων- αναφέρει ότι με βάση τα πλέον πρόσφατα δημοσιευμένα οικονομικά στοιχεία της εταιρείας (λογιστικές καταστάσεις 30/9/2011), η Εταιρεία έχει αρνητική καθαρή θέση και ότι το ΤΑΙΠΕΔ δεν δύναται να παραχωρήσει ούτε να μισθώσει στην Εταιρεία περιουσιακά στοιχεία, ούτε να χρηματοδοτεί τη ζημιογόνο λειτουργία της αλλά ούτε και να απολύει ή να προσλαμβάνει προσωπικό

Το θέμα βαίνει προσωρινά σε εκτόνωση, μετά την υπογραφή εκ μέρους του υπηρεσιακού ΥΠΕΚΑ κ. Τσάλτα για την 8μηνη παράταση εναπόθεσης της σκουριάς στη θάλασσα (η τελική απόφαση είναι τριϋπουργική), ενώ αναμένεται θετική εξέλιξη και για τη σύμβαση παραχώρησης που επίσης ως γνωστόν λήγει κι αυτή στο τέλος του μήνα

Χορήγηση παράτασης απόρριψης των μεταλλουργικών σκουριών του εργοστασίου της εταιρείας Γ.Μ.Μ.Α.Ε. ΛΑΡΚΟ στη θαλάσσια περιοχή του Βόρειου Ευβοϊκού Κόλπου

Εμείς, από τη μεριά μας θέλουμε να παρατηρήσουμε:

  • Η Λάρκο ανεξάρτητα από το αν είναι σε τελική ανάλυση ζημιογόνα ή όχι αυτήν την περίοδο, που σημειωτέον οι τιμές του νικελίου αλλά και η ζήτηση βρίσκονται σε φάση υποχώρησης, αποτελεί (εδώ και 40 και πλέον χρόνια) το μοναδικό εργοστάσιο Εξαγωγικής Μεταλλουργίας στην Ελλάδα (μαζί με το Αλουμίνιο της Ελλάδος) που παράγει κοκκοποιημένο σιδηρονικέλιο (FeNi), εξαγώγιμο και συναλλαγματοφόρο κατά 100%, προερχόμενο από ελληνικές πρώτες ύλες, με ελληνική μέθοδο, ελληνικό επιστημονικό δυναμικό και ελληνικά εργατικά χέρια. Ο απλός καταναλωτής μπορεί να μην ξέρει τί είναι το FeNi, ξέρει ομως  πολύ καλά τι είναι τα ανοξείδωτα σκεύη, όπως πχ. οι νεροχύτες, οι κάδοι πλυντηρίων, τα μαχαιροπίρουνα, τα ιατρικά εργαλεία, οι μπαταρίες νικελίου-καδμίου κλπ. Σημειωτέον, ότι η επιχείρηση εντός του 2011 αύξησε την παραγωγή της πάνω από 30% ενώ οι εξαγωγές της ξεπέρασαν τους 18.500 χιλ. τόννους σημειώνοντας νέο ετήσιο ρεκόρ πωλήσεων!     ΛΑΡΚΟ: το 2011 ήταν μια ιστορικά καλή χρονιά!
  • Η Λάρκο, δεν χρειάζεται ασυλία ως προς την περιβαλλοντική της συμμόρφωση, αντίθετα θα πρέπει η αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» να εφαρμοστεί ασχέτως από την προοπτική της πώλησής της σε ιδιωτικά κεφάλαια και το ίδιο πρέπει να ισχύσει στο μέλλον  απαρέγκλιτα είτε η εταιρεία μείνει υπό άμεσο ή έμμεσο κρατικό έλεγχο είτε ιδιωτικοποιηθεί.
  • Η Λάρκο μπορεί να αντιμετωπίζει διαχρονικά προβλήματα βιωσιμότητας αλλά και προβλήματα που αφορούν  τις περιβαλλοντικές της υποχρεώσεις,  τα οποία απαιτούν άμεσες διαχειριστικές λύσεις, περαιτέρω περιορισμούς στις πάσης φύσεως δαπάνες αλλα και αυστηρότερους ελέγχους από την πολιτεία, εντούτοις αυτά δεν θα λυθούν με το κλείσιμο του εργοστασίου, το οποίο οδηγεί αφενός τους εργαζομένους στην ανεργία (πάνω από 1500 οικογένειες σε πέντε νομούς) και αφετέρου επιταχύνει μετά βεβαιότητας την περιβαλλοντική υποβάθμιση.
  • Κι ακόμη ας μην ξεχνάμε ότι η πραγματικά “βιώσιμη” περιουσία της εταιρείας δεν είναι (μόνο) το εργοστάσιο, αλλά-κατά την άποψή μας- κυρίως τα κοιτάσματα των λατεριτών, τα βέβαια και τα πιθανά αλλά και οι ερευνητέες παραχωρήσεις μεταλλείων (ΠΜ), που μπορούν να στηρίξουν είτε αυτό είτε άλλο εργοστάσιο, με εναλλακτική ενδεχομένως μέθοδο (πχ υδρομεταλλουργία ή βιοϋδρομεταλλουργία) και διαφορετικούς προσανατολισμούς ως προς το περιβάλλον και τη βιωσιμότητα. Τα αποθέματα των κοιτασμάτων ξεπερνούν τα 200 εκατ. τόννους που εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα αυτή για 20 και πλέον χρόνια.
  • Συνεπώς, η αποκρατικοποίηση δεν πρέπει να γίνει όποτε βολεύει διαφόρους, αλλά όποτε βολεύει την ελληνική πολιτεία, τους εργαζομένους και την τοπική κοινωνία. Και υπό καθεστώς ασφαλούς λειτουργίας, όσο κι αν αυτό φαντάζει δύσκολο με τις εκκρεμότητες που υπάρχουν, ώστε να διασφαλίζονται οι θέσεις εργασίας.
Πρέπει λοιπόν οι ιθύνοντες να αναλογιστούν πέρα από κάθε εκκρεμότητα, ποιό ειναι το διακύβευμα:  δεν είναι μόνο η  αρνητική θέση της επιχείρησης και ο κίνδυνος της πτώχευσης. Δεν είναι μόνο η περιβαλλοντική υποβάθμιση που θα δημιουργήσει η τυχόν απόρριψη της σκουριάς στον βόρειο ευβοϊκό για άλλους οκτώ μήνες ή έναν χρόνο, διάστημα που  θα προστεθεί στα 40 χρόνια που ήδη πραγματοποιείται η απόθεση εκεί με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Δεν είναι ,σε τελευταία ανάλυση, ούτε οι εργαζόμενοι που κάποιοι θα μείνουν στο δρόμο με ή χωρίς κομπόδεμα…
Είναι και κάτι παραπάνω από όλα τα διόλου ευκαταφρόνητα που προαναφέρθηκαν:  είναι ότι με το κλείσιμο της Λαρκο,  ένας (ακόμη) τομέας χάνει τη σημαία του, χάνει την υπαρξιακή του ταυτότητα. Και υποχρεωτικά παραδέχεται πλέον -χωρίς περιστροφές – ότι απέτυχε να κάνει ανάπτυξη και ότι πρέπει να φορέσει -ενδεχομένως και για πάντα- το παπιγιόν του εξυπηρετητή. Οτι μόνο αυτή η ανάπτυξη του ταιριάζει, αυτή του εξυπηρετητή και  του διασκεδαστή εκείνων που κατάφεραν να αξιοποιήσουν καλύτερα τους φυσικούς πόρους αλλά και το ανθρώπινο κεφάλαιο, που διέθεταν και μάλιστα εν ανεπαρκεία σε σχέση με τον τόπο μας!

[του Πέτρου Τζεφέρη] [by Petros Tzeferis]

 

 

Σχετικά Άρθρα