ΟΡΥΚΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΔΙΕΘΝΩΣ

Ο Ορυκτός Πλούτος και ο κόσμος

Η μεταλλεία υπάρχει όσο υπάρχει ο άνθρωπος. Η μεταλλευτική είναι μία από τις αρχαιότερες ανθρώπινες οικονομικές δραστηριότητες και έχει παίξει πρωτεύοντα ρόλο στην μετάβαση του ανθρώπου από την πρωτόγονη κατάσταση στον σύγχρονο πολιτισμό. Ωστόσο, η μεταλλευτική έχει συνδεθεί επίσης και με πολλά μελανά σημεία στην ανθρώπινη ιστορία όπως η δουλεία, οι κατακτητικοί πόλεμοι, η αποικιοκρατία και πιο πρόσφατα η μόλυνση του περιβάλλοντος.

Υπάρχουν περιοχές του κόσμου που η “μεταλλεία” αποτελεί την “κατάρα” του τόπου. Για παράδειγμα , η Γκάνα είναι η δεύτερη παραγωγός χώρα χρυσού στην Αφρική, εντούτοις   περίπου το 80% των κατοίκων ζουν με λιγότερα από $2 την ημέρα. Ο εξορυκτικός τομέας συνεισφέρει περίπου το 60% των εσόδων της χώρας σε συνάλλαγμα, όμως ο τομέας δεν απασχολεί παρά το 5% του εργατικού δυναμικού της χώρας.

Εντούτοις, σήμερα δεν ζούμε ούτε την εποχή του χαλκού, ούτε του σιδήρου, αλλά της βιώσιμης παραγωγής, της βιώσιμης κατανάλωσης και της ανακύκλωσης. Υπάρχουν χώρες όπου γίνονται πραγματικά εξαιρετικές προσπάθειες προς την κατεύθυνση της βιωσιμότητας της μεταλλείας, όπου δηλ. υιοθετούνται βιώσιμα αναπτυξιακά διαχειριστικά σχήματα ενώ παράλληλα δίνεται η δέουσα προσοχή στην εξάντληση του κύκλου ζωής του κάθε προϊόντος (με την επαναχρησιμοποίηση, την ανακύκλωση κλπ.) αλλά και τους βιογεωχημικούς κύκλους οι οποιοι δεν πρέπει να παραβιάζονται (industrial ecology). Για παράδειγμα, οι Σκανδιναβικές χώρες, εφαρμόζουν εδώ και χρόνια αναπτυξιακά μοντέλα που στηρίζονται σε ανεπτυγμένη μεταλλευτική βιομηχανία, που όμως με τη σειρά της στηρίζεται στον καλό και διαχρονικό σχεδιασμό της μεταλλευτικής έρευνας, στην υλοποίηση με τη χρήση BAT’s, στην εύκολη πρόσβαση στη γεωλογική πληροφορία, στην κατάρτιση και διαθεσιμότητα του εργατικού δυναμικού και στην υποστήριξη από βελτιωμένες υποδομές. Διότι μόνον έτσι επιτυγχάνεται η βιώσιμη διαχείριση των πόρων..

Το “death of mining” μας κυνηγάει από το 1984. Το αν θα τελειώσει η «μεταλλεία» και πότε δεν θα το πούμε εμείς ούτε κάποια μεμονομένα συμφέροντα, όπως επίσης και αντίστροφα, οι ίδιοι παράγοντες και άτομα δεν μπορούμε να συντηρήσουμε μια κατάσταση που ήδη έχει παρακμάσει. Το τέλος, αν θα υπάρξει ποτέ, θα το προδικάσουν μόνο οι πραγματικές ανάγκες του πολίτη, οι ανάγκες του Πολιτισμού μας. Η μεταλλεία έχει ήδη περιοριστεί αρκετά ανά τον κόσμο και θα περιοριστεί κι άλλο. Μπορεί όμως αυτή που θα απομείνει να είναι βιώσιμη, αρκεί εμείς να το επιβάλουμε.

Σχετικά Άρθρα