Του Πέτρου Τζεφέρη*
Για συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ελλάδας (και μάλιστα σε ποσοστό 70-30 !!) στο Αιγαίο έκανε λόγο ο ΥΕΘΑ από τη Νέα Υόρκη.
Μια πρόταση γενικόλογη ως τηλεοπτική ατάκα, ως επικεφαλίδα, ως πυροτέχνημα. Χωρίς θεσμική βάση, χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση, χωρίς αρμοδιότητα. Χωρίς τη δέουσα γεωπολιτική ανάλυση σε ένα θέμα που (πρέπει να) αποτελεί αντικείμενο μιας καλά δομημένης εθνικής πολιτικής, η οποία αφορά τον τρόπο αξιοποίησης του ορυκτού μας πλούτου. Που για την ώρα, δεν προβλέπει πουθενά καμιάς μορφής συνεκμετάλλευση και μάλιστα με διακυβερνητικές συμφωνίες.
Ενώ είδαμε και πάθαμε να στήσουμε κάποιους διεθνείς πλειοδοτικούς διαγωνισμούς, με όρους και προτεραιότητες, εντός του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ. Που στηρίζονται σε κάποια ερευνητικά δεδομένα, αυτά που ολοκλήρωσε πρόσφατα η Νορβηγική PGS για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου. Που προκαθορίζουν σταθερούς φορολογικούς συντελεστές και προβλέπουν συγκεκριμένες υποχρεώσεις των αναδόχων καθώς και συγκεκριμένη μεθοδολογία πληρωμής δικαιωμάτων στο Δημόσιο είτε με τη μορφή royalties είτε με τη άλλο τρόπο.
Ενώ είδαμε και πάθαμε να επιδείξουμε την ανάλογη σοβαρότητα ώστε να μην ακυρωθούν οι τρέχοντες διαγωνισμοί (μεταξύ άλλων λόγω των διεθνών υφεσιακών προβλημάτων και τιμών την περίοδο αυτή) και να αυξηθούν οι πιθανότητες ώστε να εμφανισθούν μεγάλοι και σοβαροί παίκτες, ειδικά σε ένα διαγωνισμό που αφορά ανεξερεύνητα εν πολλοίς “οικόπεδα” και με τόσο μεγάλα υπεράκτια βάθη σαν τα ελληνικά.
Ενώ η πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου, με μια όντως ρεαλιστική απόφαση, επέλεξε να μην επαναπροκηρύξει αλλά να παρατείνει τις καταληκτικές προθεσμίες για το 2ο Διεθνή Γύρο Παραχώρησης του δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης στις 20 θαλάσσιες περιοχές της Δυτικής Ελλάδας και Νότιας Κρήτης για ένα επιπλέον δίμηνο, από 14 Μαΐου, στις 14 Ιουλίου 2015.
Και να επιλέξει τελικά (τουλάχιστον για τον τρέχοντα διαγωνισμό) το σημερινό θεσμικό πλαίσιο του Ν.4001/2011, που προβλέπει “Συμβάσεις Μίσθωσης” και όχι το μοντέλο των “Συμβάσεων Διανομής της Παραγωγής” όπου απώτερος στόχος είναι το δημόσιο να αποκτήσει περισσότερο δεσπόζουσα θέση έναντι των «αναδόχων/μισθωτών», συμμετέχοντας αφενός στις παραχωρησιούχες κοινοπραξίες και αφετέρου στη διανομή της παραγωγής.
Τα λεκτικά πυροτεχνήματα και η χωρίς πρόγραμμα ανάπτυξη δεν βοήθησαν ποτέ τον τόπο μας. Αντίθετα, εξαιτίας τους, βρισκόμαστε στα σημερινά χάλια. Ο τόπος δεν έχει ανάγκη την προσωπική προβολή των πολιτικών, αλλά την ανάπτυξη.
*Διδάκτωρ ΕΜΠ– συγγραφέας