[Του Πέτρου Τζεφέρη*]
Συχνά αναρωτιόμαστε τί δεν πάει καλά με το ελληνικό δημόσιο. Όταν παλιότερα, πριν την οικονομική κρίση, κάποιοι τολμούσαμε να πούμε την άποψή μας για την αξιοκρατία και τη σύνδεση της παραγωγικότητας με την αμοιβή, όλοι μας έριχναν τον κεραυνό: από την τσέπη σου τους πληρώνεις και γκρινιάζεις;
Και η ζωή συνεχιζόταν έτσι, όμορφα κι ωραία: το 10-20% δούλευε, το 80-90% καθόταν στις ξαπλώστρες ή έστω τηρούσε τα προσχήματα… Και φυσικά όλοι ήμασταν υπεράριστοι στην αξιολόγηση. Μη φανταστείτε ότι άλλαξε κάτι τώρα, πέραν του ότι με τις πολλές συνταξιοδοτήσεις, αυτό το δύσμοιρο 10-20% των Λευτεράκηδων πιέζεται ακόμη παραπάνω. Διότι ποτέ και με κανένα ουρανοκατέβατο νόμο δεν μπορείς να βάλεις κάποιον που ουδέποτε επί σειρά ετών έμαθε να εργάζεται, να το κάνει τώρα…
Δείτε όμως τί γίνεται όταν πληρώνεσαι άνισα για την ίδια δουλειά ή –στην περίπτωση του δημοσίου-όταν πληρώνεσαι το ίδιο για τελείως διαφορετική δουλειά.
Το βίντεο με τις δύο μαϊμούδες είναι απλό, πλην όμως αρκούντως κατατοπιστικό!
Πρόκειται για δύο μαϊμουδάκια, που γνωρίζονται μεταξύ τους. Οι ερευνητές τα βάζουν σε δύο διπλανά κλουβιά, έτσι ώστε να έχουν οπτική επαφή και να βλέπουν το ένα το άλλο. Τους αναθέτουν μια απλή δουλειά: να δίνουν σε μια ερευνήτρια μια πέτρα, ενώ κάθε φορά που επιστρέφουν την πέτρα λαμβάνουν ως αμοιβή ένα κομματάκι αγγούρι.
Όσο τα δύο μαϊμουδάκια παίρνουν ως αμοιβή αγγούρι, κανένα πρόβλημα, συνεχίζουν να επιστρέφουν την πέτρα στην ερευνήτρια.
Τι γίνεται όμως όταν στη μία μαϊμού δίνουν γλυκό σταφύλι και στην άλλη συνεχίζουν να δίνουν αγγούρι;
Ποιος είπε ότι δεν αντιλαμβάνονται την αδικία τα ζώα;
Ένα γρήγορο αλλά περιεκτικό μάθημα, που αξίζει να πάρουν όλοι οι εισηγητές νόμων για την αξιολόγηση του δημοσίου (ειδικότερα για το επικείμενο νέο μισθολόγιο) και φυσικά οι αρμόδιοι του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Ώστε να αντιληφθούν επιτέλους ότι η απόλυτη ισοπέδωση δεν αποτελεί λύση και ότι εκείνοι που στο δημόσιο δεν χαμογελούν διαρκώς ευγενικά, αδιάφοροι και ..trendy αλλά «γκρινιάζουν» συστηματικά είναι γιατί αδικούνται κατάφωρα. Γιατί απλά στο δημόσιο δεν κάνουν όλοι την ίδια δουλειά. Γιατί άλλωστε είναι οι μόνοι που φέρουν το βαρύ φορτίο της ευθύνης αλλά και της λοιδορίας χωρίς να τους αναλογεί. Και δυστυχώς την ίδια στιγμή είναι οι μόνοι ικανοί που θα κατάφερναν να διατηρήσουν τη θέση εργασίας τους και εκτός του δημοσίου.
Αρκεί το αποτέλεσμα να μην είναι να παίρνουν όλοι αγγούρι ή τίποτε…
Διότι πολύ φοβάμαι ότι τότε οι ελάχιστες εργαζόμενες και μη αμειβόμενες «μαϊμούδες» του δημοσίου αντί να πετάνε τα αγγούρια, θα αρχίσουν να εκσφενδονίζουν τις πέτρες…
*διδάκτωρ ΕΜΠ-συγγραφέας
Αναδημοσιεύθηκε από το https://www.protagon.gr/apopseis/ideas/oi-mi-ameivomenes-maimoudes-tou-dimosiou-33344000000