Μας ταιριάζει το ΔΝΤ, ως αποτέλεσμα ενός πλήρως αποτυχημένου μεταπολιτευτικού αναπτυξιακού μοντέλου;
Που στηρίχτηκε τα τελευταία χρόνια στο δανεισμό και στην παροχή υπηρεσιών; Αλήθεια ποιών υπηρεσιών;
Στον (μέτριας και κακής ποιότητας) τουρισμό, το υδροκέφαλο δημόσιο, τις τράπεζες και το περίφημο διαπλεκόμενο πελατειακό σύστημα να τα σφιχταγκαλιάζει;
Εχουμε φθάσει στο σημείο να απαξιώνουμε την πρωτογενή παραγωγή παντού και να μιλάμε για την «βαριά βιομηχανία των υπηρεσιών». Όμως η ανάπτυξη δεν μπορεί να στηρίζεται σε μονοκαλλιέργεια, ειδικότερα μάλιστα όταν μιλάμε για μονοκαλλιέργεια υπηρεσιών.
Ανάπτυξη χωρίς πρωτογενή παραγωγή δεν μπορεί να υπάρξει και η μονοδιάστατη αποϋλοποίηση της οικονομίας οδηγεί σταθερά στην αποανάπτυξη. Η ίδια η κοινωνία μας που διαμαρτύρεται για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της πρωτογενούς παραγωγής ασπαζόμενη τα σύνδρομα NIMBY και NIABY, εντούτοις υιοθετεί μοντέλο ανάπτυξης που καταναλώνει συνεχώς περισσότερη ενέργεια και φυσικούς πόρους.
Το “αειφόρο τίποτε” ούτε τρώγεται, ούτε “πολυμερίζεται”, ούτε μπορεί να αποτελέσει θετική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Αλήθεια, πόσο βιώσιμο είναι το αειφόρο τίποτε; είναι ένα διαχρονικό ερώτημα που διατυπώνουμε κάθε τρεις και λίγο από το βήμα αυτό…
Για να διαμορφωθεί το νέο όραμα στο οποίο προσβλέπουμε και σαν Χώρα αλλά και σαν ΕΕ, θα πρέπει να εστιάσουμε όχι στο χρώμα, αλλά στην ουσία της ανάπτυξής μας. Θα πρέπει όχι να παραγκωνίσουμε τους φυσικούς και ορυκτούς πόρους αλλά να αναγνωρίσουμε ότι η προσεκτική χρήση ενέργειας, φυσικών πόρων και πρώτων υλών, η αποδοτικότερη χρήση τους και η αύξηση της παραγωγικότητας θα είναι οι βασικοί μοχλοί αύξησης της μελλοντικής ανταγωνιστικότητας της βιομηχανίας μας και των οικονομιών μας. Hic Rhodus, hic saltus!
Αλλιώς ας περιμένουμε να πέσουμε στα ξένα χέρια και στην αγκαλιά του ΔΝΤ. Μια αγκαλιά χωρίς οίκτο αλλά και χωρίς πάτο..
[Πέτρου Τζεφέρη]