Σε 100 δισεκατομμυρία ευρώ υπολογίζεται ο “θαμμένος θησαυρός” μετάλλων και υδρογονανθράκων στο υπέδαφος της χώρας σε δημοσίευμα του http://www.ethnos.gr, ο οποίος στο ίδιο δημοσίευμα εικάζεται ότι μπορεί να δώσει την πολυπόθητη αναπτυξιακή ώθηση της ελληνικής οικονομίας αλλά και να δείξει το δρόμο της εξόδου από την ύφεση: Ελληνικός Ορυκτός Πλούτος: 100 δισ. € στα έγκατα της Ελλάδας!
Καταρχήν, θα ήταν ευχής έργο να μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο την ορυκτή μας παρακαταθήκη, προσφέροντας απασχόληση αλλά και πλούτο στον τόπο μας. Εντούτοις, επιτρέψτε μου να εκφράσω μια άποψη, όχι ακριβώς σκεπτικιστική αλλά περισσότερο τεκμηριωμένη, ώστε ο αναγνώστης να ενημερωθεί σφαιρικότερα και να μην «πλέει σε πελάγη ευτυχίας», θεωρώντας ότι ο Ορυκτός Πλούτος είναι κάτι που κόβεται από την γη μας ή εξορύσσεται offshore , πωλείται και αυτόματα μας προσπορίζει πακτωλό χρημάτων, εξοστρακίζοντας την κρίση με κάποιον …μαγικό τρόπο.
Κι ακόμη σε όλους τους παραπάνω υπολογισμούς γίνεται ένα λογικό άλμα, προεξοφλούμε δηλαδή ότι θα καθετοποιήσουμε την παραγωγή και θα έχουμε τελικά προϊόντα με την μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία. Αυτό μπορεί να είναι το δέον γενέσθαι δεν αποτελεί όμως το σύνηθες.
Για παράδειγμα, ο περίφημος χουντίτης/υδρομαγνησίτης στα Λεύκαρα Κοζάνης, ακατέργαστος έχει αξία 30-40 ευρώ ενώ κατεργασμένος με πολλές χρήσεις ως πληρωτική ή χρωστική ύλη, 300 ευρώ. Και από τα δύο όμως νούμερα πρέπει να αφαιρεθούν τα κόστη εξόρυξης και επεξεργασίας αντίστοιχα.
Τέλος, στα κοιτάσματα πετρελαίου-φυσικού αερίου τα προβλήματα εκτίμησης της αξίας τους είναι ακόμη δυσκολότερα, ελλείψει ερευνητικών δεδομένων, διότι το ελληνικό υπέδαφος χαρακτηρίζεται ως ανεξερεύνητο (terra incognita!), στο οποίο έχουν γίνει συνολικά ελάχιστες γεωτρήσεις (180 περίπου αν σκεφτεί κανείς ότι μόνο στην Αλβανία έχουμε πάνω από 2.500) ενώ οι σεισμικές έρευνες που κι αυτές μόνο για το Ιόνιο έχουν προκηρυχθεί, δεν επιτρέπουν ασφαλείς εκτιμήσεις.