Πολύς ο λόγος για το Γυαλί τελευταία. Το νησάκι που χάνεται, το νησί που κόβεται κομμάτια, φορτώνεται σε πλοία και εξάγεται στην Ευρώπη, τη Β.Αμερική και τις αραβικές χώρες…
O κ. Λευτέρης Φαίδρος, πρώην γενικός διευθυντής της ΛΑΒΑ Α.Ε. (μία από τις δύο εξορυκτικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο νησί), η οποία εκμεταλλεύεται το απόθεμα ελαφρόπετρας του Γυαλιού, τολμά μια εκτίμηση: “Αποτελεί προσωπική μου άποψη, αλλά αν και τα Ίμια είχαν έστω και μια μικρή αντίστοιχη δραστηριότητα, κανένας Τούρκος δεν θα πήγαινε να σηκώσει σημαία”. Η αίσθηση ότι φυλάττουν Θερμοπύλες είναι διάχυτη ανάμεσα στους εργαζόμενους στα ορυχεία . Τριάντα από αυτούς, άλλωστε, είναι σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι του Γυαλιού – δεν υφίσταται συγκοινωνιακή εξυπηρέτηση για το “πηγαινέλα” στη Νίσυρο ή την Κω. Όπως υποστηρίζουν, ο ορυκτός του πλούτος το έχει σώσει από την ερημιά, από την κοινή μοίρα των μικρών, απομακρυσμένων νησιών (το συγκεκριμένο δεν ξεπερνά τα πέντε τετραγωνικά χιλιόμετρα). Κι ακόμη, ότι γίνεται σημαντική προσπάθεια για μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος, την κατά το δυνατόν ορθή περιβαλλοντική διαχείριση μιας δραστηριότητας που πληγώνει το φυσικό τοπίο εντούτοις δεν παράγει τοξικά παρά ένα αδρανές υλικό με δεκάδες περιβαλλοντικές χρήσεις ανά τον κόσμο….
Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη, αυτή που πρόσφατα εκφράστηκε και από το Οικολογικό Δίκτυο Αιγαίου “Εύπλοια”: ότι η ανελέητη και χωρίς φραγμούς εξόρυξη είναι αυτή που το έχει καταστρέψει ενώ πρόκειται για Τοπίο Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλλους . Για του λόγου το αληθές, όπως δηλώνει ο δήμαρχος Νισύρου, “μια επίσκεψη στο νησί μπορεί να πείσει και τον πιο δυσκολόπιστο επισκέπτη. Εκεί μπορεί να δει κανείς, οτι η μόνη βλάστηση που υπάρχει στο νησί είναι τα δέντρα που φυτεύουν κατ’επιταγή της πολιτείας οι δύο εξορυκτικές επιχειρήσεις”.