ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑΓΕΩΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ/ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΜΕΤΑΛΛΕΙΑΣΧΟΛΙΑ/ΑΠΟΨΕΙΣ

Τίτλοι τέλους για το νεοκλασσικό της Σερίφου

του Πέτρου Τζεφέρη
Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που εξαιτίας της πανδημίας δεν έγινε ούτε η εκδήλωση στο μνημείο των πεσόντων μεταλλωρύχων, στο Μ. Λιβάδι  της Σερίφου. Η εκδήλωση που γίνεται κάθε χρόνο σε ανάμνηση των γεγονότων  της 21η Αυγούστου 1916, τότε που διαδραματίστηκε η μεγάλη απεργία των μεταλλωρύχων εργατών της Σερίφου.

Εμείς όμως επισκεφθήκαμε και φέτος τον χώρο για να διαπιστώσουμε πλέον ότι τα πράγματα έχουν πάρει μια αναντίστρεπτη πορεία για το τέως διοικητήριο/στρατηγείο των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων και εγκαταταστάσεων της Σερίφου. Ένα νεοκλασικό κουφάρι, παρατημένο, χορταριασμένο, καμένο, χωρίς οροφή και πάτωμα, χωρίς ιδιοκτήτη. Ένα χώρο που απλά όπως έχουμε και παλαιότερα παρατηρήσει, χρησιμοποιείται για να παρκάρουν τα σκουπίδια τους οι ντόπιοι και οι γείτονες ταβερνιάρηδες.. H αλήθεια είναι ότι δεν είδαμε κάδους σκουπιδιών αυτή τη φορά, όμως η εικόνα της παρακμής και της εγκατάλειψης παραμένει…

Δυστυχώς, κατά την άποψή μου, έχει χαθεί πλέον κάθε ελπίδα για την αποκατάσταση του κτηρίου αυτού, ενός κτηρίου που θα κρατούσε ενεργή την μεταλλευτική μνήμη του νησιού.

Το παρακείμενο ορυκτολογικό-μεταλλευτιό μουσείο ήταν για μια ακόμη φορά κλειστό, για την ακρίβεια δεν άνοιξε καθόλου φέτος, επιβεβαιώνοντας για μια φορά ακόμη ότι η μεταλλευτική ιστορία του Μεγάλου Λιβαδιού της Σερίφου δεν ενδιαφέρει πλέον κανέναν!
 
Οσο δεν  γίνονται οι απαραίτητες εργασίες που θα καταστήσουν τους χώρους επισκέψιμους και θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον του απλού πολίτη, του απλού επισκέπτη!

Η ιστορία του Λαυρίου επαναλαμβάνεται και αλλού και μάλιστα με μελανότερα χρώματα!

Σχετικά Άρθρα