Δεν πάνε πολλά, περίπου 25 χρόνια πριν, όταν πήγαινα και ξαναπήγαινα στην Επιθεώρηση Μεταλλείων για να δω τι με περιμένει…
Είχα κάνει αίτηση στο δημόσιο, τρομάρα μου… συγκεκριμένα σε αυτή την υπηρεσία, και ήθελα να γνωρίζω ποιό θα ήταν το άμεσο μέλλον..
Ο νεοσύστατος νόμος του ΑΣΕΠ (Α. Πεπονή), μια κορυφαία μεταρρυθμιστική επιλογή, μου επέτρεπε να είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα διοριστώ. Eντούτοις, η Επιθεώρηση Μεταλλείων, η ελεγκτική αρχή, ήταν κατάλληλη για μένα;
Οσες φορές πήγα, ακριβώς στο γραφείο πίσω από τη φυλακόπορτα, όπως την λέγαμε μετά, ήταν ο κύριος με το μουστάκι και την εφημερίδα.. ο κος Κώστας.. Αυτός ήταν και η αιτία (οk μία από αυτές…) που μπήκα στο δημόσιο…
Οσες φορές κι αν πήγα αναγνωριστικά τότε να εκμαιεύσω πληροφορίες για τις συνθήκες της δουλειάς κλπ., ήταν στην ίδια πάντα θέση, με την εφημερίδα του και την στωϊκή του φιγούρα. Πίσω απο την κερκόπορτα της Επιθεώρησης, στη Λυκούργου, στον 7ο…
Λέω, εδώ είμαστε.. Τα χάλια του είχε το ..καταγώγιο του 7ου ορόφου αλλά… Μια χαρά είμαστε.. Δημόσιο forever.. Η έτσι νόμιζα τουλάχιστον!
Τα χρόνια πέρασαν σαν νερό. Τρέξαμε, γυρίσαμε την Ελλάδα πολλές φορές.. επιθεωρητές γαρ.. και μάλιστα στα χρόνια που η εξορυκτική δραστηριότητα ήταν αρκετά δυναμική κι απαιτούσε το δίχως άλλο την συχνή παρουσία των επιθεωρητών, τόσο προληπτικά όσο και κατασταλτικά. Χωρίς ουσιαστική αμοιβή, χωρίς εκτός έδρας, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς νομική κάλυψη… Αλλά με πολύ όρεξη και πάθος. Ημασταν νέοι, άλλα ήμασταν και ομάδα. Ο Κώστας, ο Σπύρος, η Ειρήνη, ο Κίμων, ο Βασίλης, εγώ. Καλή ομάδα, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων!
Μαζί κι ο κος Κώστας. Μπροστά ο Κώστας, πίσω ο Κώστας, χέρι βοήθειας σε όλους ο Κώστας. Ολοι δουλεύαμε για το δημόσιο συμφέρον, εκείνος όμως δούλευε και για μας.. έτοιμος να εξηγήσει, να συνδράμει, να βοηθήσει, να αντικαταστήσει: στον τακτικό έλεγχο, τον προληπτικό, τον κατασταλτικό, τα ατυχήματα, τα δυστυχήματα… Απλά, αγόγγυστα, αποτελεσματικά.
Δεν θυμάμαι, στα τόσα χρόνια που πέρασαν, να τον άκουσα ποτέ να σηκώσει τον τόνο της φωνής. Ούτε μια φορά. Οχι μόνο στα πέτρινα χρόνια της ΕΜΝΕ, αλλά και μετά στην Κεντρική Υπηρεσία στην οποία “προαχθήκαμε” την ίδια μέρα του 2002…
Δεν διεκδίκησε ποτέ με μνησικακία, δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ φωνάζοντας, αλλά μόνο μοιράζοντας… μοιράζοντας την όρεξη, την γνώση, την συνεργασία, την καλή διάθεση.. Και την εφημερίδα προφανώς! Μόνο την ευθύνη δεν μοιραζόταν, αυτήν την αναλάμβανε εις το ακέραιο. Οχι την ευθύνη των λόγων αλλά την ουσιαστική ευθύνη, την ευθύνη των έργων.
Ποτέ δεν μπλέχτηκε σε ψιθύρους και ευτελείς, ανούσιους διαλόγους. Αποστασιοποιήθηκε από τα μικρά, έδωσε χέρι στα μεγάλα.. Τα μεγάλα και σύνθετα που στα χέρια του γίνονταν απλά και επιλύσιμα… Δεν δέχτηκε διευθυντικές θέσεις που άλλωστε του προτάθηκαν ανεπίκαιρα και χωρίς ουσία..
Εδωσε το παράδειγμα των έργων και της προσφοράς και όχι της ρητορίας και της δημοσιοϋπαλληλικής μεγαλοστομίας που αναπαράγουμε συχνά όλοι εμείς οι υπόλοιποι.
Σε ό,τι καλό κάναμε ήταν μέσα και κυρίως στην συνδρομή και εκπαίδευση των νεώτερων συναδέλφων: του Ηλία, της Μιράντας, της Κικής, της Φρόσως…
Τι πέτυχε; Μπα τίποτε… έναν ουρανοξύστη μόνο για να στεγάσει την καλοσύνη του, την ακεραιότητά του και τις αρχές του..
Τις προάλλες, ένα πρωί το πήρε απόφαση.
Μην γράψεις τίποτε, μου είπε, όπως συνηθίζεις. Δεν χρειάζεται, δεν είναι ανάγκη.. Δεν έκανα τίποτε παραπάνω από σας, ούτε κι από κανέναν άλλο.. Αλλωστε δεν τελείωσα, απλώς τελειώνει η δημοσιο-υπαλληλική μου ιδιότητα, μοιραία αλλωστε..
Ναι του λέω, ησύχασε, δεν θα γράψω τίποτε..
Αλλωστε, την ιστορία δεν την γράφω εγώ, την γράφουν οι ιστορικοί. Και οι παρέες. Αρκεί να έχουν έναν κύριο Κώστα μέσα…