Γνωστή ως Σύμβαση για την Παγκόσμια Κληρονομιά, που υιοθέτησε η Γενική Συνέλευση της UNESCO στις 16 Νοεμβρίου 1972 και τέθηκε σε ισχύ τον Δεκέμβριο του 1975 και στόχος της είναι η προστασία της πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς που έχει εξαιρετική παγκόσμια αξία.
Σύμφωνα με τη σύμβαση, ως Πολιτιστική Κληρονομιά (Cultural Heritage) νοούνται τα μνημεία, τα αστικά σύνολα, τα πολιτισμικά τοπία, τα βιομηχανικά μνημεία και τα έργα τέχνης.
Ως «φυσική κληρονομιά» θεωρούνται τα παρακάτω:
Τα Φυσικά μνημεία που αποτελούνται από φυσικούς πόρους ή βιολογικούς σχηματισμούς ή ομάδες τέτοιων σχηματισμών, που έχουν εξαιρετική παγκόσμια αξία από αισθητική ή επιστημονική άποψη.
Loading…
Reload document 
Open in new tab Γεωλογικοί και φυσιογραφικοί σχηματισμοί και ακριβώς οριοθετημένες περιοχές που αποτελούν βιοτόπους απειλούμενων ζωικών και φυτικών ειδών παγκοσμίου αξίας από την άποψη της επιστήμης ή της ανάγκης διατήρησής τους (των ειδών).
Φυσικά τοπία ή επακριβώς οριοθετημένες περιοχές εξαιρετικής παγκόσμιας αξίας από την άποψη της επιστήμης, της ανάγκης διατήρησης ή του φυσικού κάλλους.
Ο Κατάλογος που αναφέρεται ονομάζεται Κατάλογος της Παγκόσμιας Κληρονομιάς και υπεύθυνη γι’ αυτόν είναι η Επιτροπή της Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Τα συμβαλλόμενα μέρη της Σύμβασης δέχονται την ευθύνη να κάνουν ό,τι μπορούν για να προστατεύσουν τις περιοχές του καταλόγου.
Στο πλαίσιο αυτό, ορισμένα γεωλογικά μνημεία, εντάχθηκαν στον κατάλογο των Θέσεων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και πάλι όμως με μεγαλύτερη εστίαση σε αυτά που φιλοξενούσαν κάποια αξιόλογα είδη πανίδας ή χλωρίδας (Θεοδοσίου Ε., 1997). Ειδικότερα στο αρθρ. 1 της σύμβασης αναφερόταν ότι προστατεύονται ως μνημεία τα σπήλαια τα οποία είχαν οικιστική χρήση, ενώ στο αρθρ. 2 της συνθήκης προστατεύονται γενικά οι γεωλογικοί σχηματισμοί, αλλά εφόσον είναι αξιόλογοι για τη διατήρηση σπανίων ειδών χλωρίδας και πανίδας.