Ο πρώτος περί μεταλλείων νόμος, υπογράφτηκε στις 22 Αυγούστου 1861 από την βασίλισσα Αμαλία εν ονόματι του βασιλέως, θεωρήθηκε ελλιπής και τροποποιήθηκε στις 26 Απριλίου 1867, υπογράφτηκε από τον αντιβασιλέα Ιωάννη, αδελφό του Γεωργίου Α,΄ και δημοσιεύθηκε σε ΦΕΚ (Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως) με αρ.27, στις 3 Μαΐου 1867.
Loading…
Reload document 
Open in new tab Από αυτή την ημερομηνία αρχίζει ένας καταιγισμός αιτήσεων για παραχωρήσεις λίγο ή πολύ σε όλη την τότε επικράτεια: Αττική, Πελοπόννησος, Στερεά, Επτάνησα και Κυκλάδες. Σύμφωνα με την εφημερίδα ‘Αιών’(14/ 3/1874), «το άρτι συσταθέν Περί Μεταλλείων Συμβούλιον» υπέγραψε πάνω από 352 παραχωρήσεις, ενώ μόνο το 1873 πραγματοποιήθηκε ρεκόρ παραχωρήσεων. Η εφημερίδα – όπως και μερίδα του Τύπου – κατηγορούσε την Κυβέρνηση ότι έκανε παραχωρήσεις μόνο σε συγγενείς και φίλους του πρωθυπουργού και των μελών της κυβέρνησης.
«Τις αγνοεί ότι και επί των παραχωρήσεων των μεταλλείων εφηρμόσθη το οικτρόν της κυβείας και της επικαταλλαγής σύστημα; το Υπουργείο Δεληγεώργη δεν υπήρξε φειδωλόν! Υπουργοί και συγγενείς του Υπουργού. Στην Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία Γραμματέας και Σύμβουλος ο αδερφός του Πρωθυπουργού, (Λεωνίδας Δεληγεώργης )14 ορυχεία εις τους Δοσίους, συγγενείς του Υπουργού, 4 στον Μ. Αντωνόπουλον 4 εις τον Μακρηγιάννην, ακόμη και ορυχείο γαιανθράκων σ’ αυτόν τον ίδιο τον Πρωθυπουργόν Επαμεινώνδα Δεληγεώργη»
Οι περισσότερες βέβαια από αυτές τις παραχωρήσεις εξέπεσαν, δηλαδή καταργήθηκαν με Β.Δ. γιατί δεν απέδωσαν μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα όπως όριζε ο νόμος, όμως μπορούμε με βεβαιότητα να υποστηρίξουμε ότι αν και είχαν γίνει πολλές μικρές παραχωρήσεις και υπήρχαν κι άλλες μικρές εταιρείες διάσπαρτες στο ελληνικό κράτος, δύο ήταν οι βασικές προσωπικότητες που φανερά ή μυστικά κατέλαβαν, στην κυριολεξία, το χώρο των ορυχείων και μεταλλείων στην Ελλάδα σ’ αυτά τα πρώτα χρόνια της εκβιομηχάνισή της: ο Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης (Iean Baptiste Serpieri) και ο Ανδρέας Συγγρός. Οι υπόλοιποι συμμετείχαν στην υπόθεση των μεταλλείων γύρω από αυτούς ως δορυφόροι – συνεργάτες, μέτοχοι, μεσολαβητές – ή
αναγκάστηκαν κάποια στιγμή να εκποιήσουν τα μεταλλεία που τους είχαν παραχωρηθεί, να τα νοικιάσουν ή να συνεταιριστούν μαζί τους.
Τρεις παρέμειναν οι χώροι των μεταλλείων – ορυχείων που η διάρκειά τους, η αποδοτικότητά τους και η παραγωγικότητά τους κράτησαν για αρκετά χρόνια και αποτέλεσαν το επίκεντρο συζητήσεων, ανταγωνισμού, αντιπαλότητας και πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής διαμάχης. Το Λαύριο, τα ανθρακωρυχεία Κύμης, τα ορυχεία μικρότερα ή μεγαλύτερα του Αιγαίου και μέσα σ’ αυτά πόλος έλξης τα αποθέματα σιδηρομεταλλεύματος της Σερίφου.
