ΕΞΟΡΥΚΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΑ

Υπόθεση Λάρκο…

[Του Χάρη Φλουδόπουλου*, αναδημοσίευση από το capital.gr]

Σε βαρέλι δίχως πάτο έχουν μετατραπεί οι ζημιές της υπό κρατικό έλεγχο βιομηχανίας νικελίου Λάρκο, η οποία σύμφωνα με πληροφορίες φέτος οδηγείται στο κλείσιμο της χρήσης με ιλιγγιώδεις απώλειες ύψους 100 έως 120 εκατ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι η κρατική βιομηχανία, η οποία όπως πρόσφατα αποκάλυψε ο επικεφαλής της ΔΕΗ Μ. Παναγιωτάκης, έχει σταματήσει προ πολλού να είναι συνεπής στο διακανονισμό για την πληρωμή “έναντι” του κόστους ρεύματος που καταναλώνει, καταγράφει κάθε μήνα ζημιές της τάξης των 8 – 10 εκατ. ευρώ.

Πίσω από την εξέλιξη αυτή, κρύβονται μια σειρά από λόγοι, με κυριότερο το γεγονός ότι η βιομηχανία δεν εκμεταλλεύτηκε σωστά στον ανοδικό κύκλο της αγοράς νικελίου (με μείωση του κόστους και εκσυγχρονισμό της παραγωγής κλπ), με αποτέλεσμα τώρα που οι τιμές έχουν πέσει να έχει περιέλθει σε πλήρες αδιέξοδο. Σε αυτήν την εξέλιξη, καθοριστική ήταν η στάση των συνδικαλιστών αλλά και της εκάστοτε εποπτεύουσας πολιτικής ηγεσίας, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη μη εφαρμογή στη Λάρκο των μισθολογικών περικοπών που επιβλήθηκαν σε όλες τις υπόλοιπες κρατικές εταιρείες.

Το ενδιαφέρον στην υπόθεση Λάρκο είναι ότι σε αντίθεση με τις υπόλοιπες βαριές βιομηχανίες, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι – με αιματηρές θυσίες και παρά τις συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης – συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, η Λάρκο απολαμβάνει ένα είδος ιδιότυπης “ασυλίας” από τη ΔΕΗ. Και αξίζει να σημειωθεί ότι σήμερα η ΔΕΗ αποφασίζει τα νέα τιμολόγια ρεύματος για την Υψηλή Τάση, που όχι μόνο δεν οδηγούν σε μειώσεις αλλά αντίθετα αναμένεται να επιβαρύνουν τα κόστη ρεύματος για τους βιομηχανικούς καταναλωτές αφού καταργείται η έκπτωση του 20% που είχε αποφασιστεί προ διετίας, με παρέμβαση του βασικού μετόχου. Για τη Λάρκο βεβαίως όλα αυτά λίγη σημασία έχον αφού, μέχρι πρόσφατα είχε αποφασιστεί η βιομηχανία να πληρώνει ένα μικρό μόνο μέρος της μηνιαίας οφειλής της προς τη ΔΕΗ. Τους τελευταίους μήνες, ωστόσο, η Λάρκο δεν πληρώνει ούτε καν αυτό το “έναντι” ποσό.

Φυσικά ούτε λόγος για εκσυχρονισμό και επενδύσεις στη βιομηχανία νικελίου, η οποία στο πρόσφατο παρελθόν όταν ακόμη οι συνθήκες ήταν ομαλές, είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον αγοραστών, οι οποίοι θα μπορούσαν να διαχειριστούν καλύτερα και να βελτιώσουν την απόδοση της εταιρείας, καθιστώντας τη βιώσιμη. Εις μάτην, καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε τα τελευταία 20 χρόνια να τα βάλει με τους τοπικούς συνδικαλιστές, με αποτέλεσμα οι ζημιές χρόνο με το χρόνο να μεγαλώνουν και το κράτος να καλύπτει τα ανοίγματα, με αποκορύφωμα τα 150 εκατ. ευρώ που δόθηκαν επί ΝΔ και τα οποία σήμερα ζητούνται από την Ε.Ε. να επιστραφούν ως παράνομη κρατική ενίσχυση. Και βέβαια δεν υπάρχει καμία δυνατότητα πρόσβασης σε τραπεζικό δανεισμό, για μια εταιρεία που ουσιαστικά στερείται προοπτικών βιωσιμότητας.

Κάπως έτσι και ενώ η κρατική βιομηχανία συνεχίζει να είναι ο μεγαλύτερος “μπαταχτσής” απέναντι στη ΔΕΗ εμφανίζοντας το μεγαλύτερο άνοιγμα, με ρυθμίσεις που χαριστικά συμφωνούνται για να αθετηθούν μετά από λίγο, φτάνουμε στη σημερινή ημέρα, που τα… “σπασμένα” καλείται να τα πληρώσει η υπόλοιπη βιομηχανία, η οποία θα δει σήμερα τη ΔΕΗ να αποφασίζει στην έκτακτη Γενική Συνέλευση να αυξάνει κατά 20% τα τιμολόγια της υψηλής τάσης. Αλλά όταν ένας από τους μεγαλύτερους πελάτες – καταναλωτές συνεχίζει να καταναλώνει ρεύμα χωρίς να πληρώνει και ουσιαστικά να επιδοτείται από την επίσης κρατική επιχείρηση ηλεκτρισμού με 60 -80 εκατ. ετησίως, είναι λογικό τα σπασμένα να καλούνται να τα πληρώσουν οι υπόλοιπες βιομηχανίες, οι οποίες αντί για μειώσεις που ανέμεναν, θα δουν αυξήσεις…

 

Σχετικά Άρθρα