Εχω μια απορία. Χαζή ίσως, ρομαντική ίσως, ανεδαφική ίσως, όμως κανείς δεν φαίνεται να την απαντά επαρκώς.
Ζώντας κανείς σ’ αυτή τη χώρα, αισθάνεται ευλογημένος καθώς αντικρίζει τον απλόχερο ήλιο, τη λαμπερή θάλασσα και την ανείπωτη ομορφιά του εναλλασσόμενου τοπίου. Εχουμε φύση έχουμε όμως και ιστορία. Και πολιτιστική κληρονομιά.
Και δεν έχουμε μόνο ιστορία. Εχουμε και ορυκτό πλούτο, πετρέλαια και άλλα. Τόσα κι άλλα τόσα που πολλαπλασιάζει η πάντοτε προικισμένη φαντασία μας..
Γιατί όμως, σ’ έναν τόπο τόσο προικισμένο, δεν μπορούμε να κάνουμε ανάπτυξη; Χωρίς φυσικά να γκρεμίσουμε ό,τι όμορφο υπάρχει, χωρίς να φανούμε ασύδοτοι και αχάριστοι στην τόσο μεγάλη γεναιοδωρία της φύσης; Γιατί, αλήθεια, το μόνο που μπορούμε τελικά να πετύχουμε είναι η ανάπτυξη του σουβλατζίδικου, της καφετέριας και του ενοικιαζόμενου δωματίου; Γιατί αισθανόμαστε διαρκώς ως μπατίρηδες στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου; Γιατί οι κάτοικοι στον τόπο αυτό δεν αισθάνονται ούτε μια στάλα ως υπεύθυνοι να συνεισφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και στην πολιτεία όπου ζούν; Γατί το μόνο που κυριαρχεί είναι η αειθαλής “υποκρισία” και η πολιτική των άκρων;
Ζούμε για μια χώρα όπου το φορολογικό σύστημα αλλάζει κάθε 1-2 χρόνια, όπου τα δικαστήρια χρειάζονται ως μια δεκαετία για έκδοση πρωτόδικης απόφασης, όπου η προσφυγή ενός συλλόγου κυνηγών μπορεί να κολλήσει για χρόνια επενδύσεις εκατομμυρίων, όπου μία μειοψηφία συνδικαλιστών μπορεί να διακόψει τη λειτουργία ενός εργοστασίου για εβδομάδες χωρίς συνέπειες, όπου έξι μήνες μετά από τις βουλευτικές εκλογές η αντιπολίτευση ζητά νέες εκλογές.
Οι επερχόμενες εκλογές θα έπρεπε να αναδεικνύουν και τα υποψήφια κόμματα θα έπρεπε να παίρνουν θέση και στο ζήτημα της ανάπτυξης. Πρόκειται για ένα μείζον ζήτημα που αφορά την οικονομία, την απασχόληση αλλά και το περιβάλλον στον τόπο μας και που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με περίσσεια σοβαρότητα.
Ας απαντήσουμε επιτέλους στο δίλημμα της ανάπτυξης στον τόπο μας. Οχι γενικά και αορίστως, αλλά συγκεκριμένα, με στοχοθεσία, με αίτιο και αιτιατό. Ποιός ειναι αλήθεια ο αναπτυξιακός μας προσανατολισμός; Τί να πούμε στα παιδιά μας να σπουδάσουν για να έχουν δουλειά στον τόπο τους αύριο; Θέλουμε να κάνουμε την Ελλάδα τουριστική θεραπαινίδα των Ευρωπαίων και των Αμερικανών; Και πώς θα το κάνουμε αυτό, με ποιό πρόγραμμα; Και ποιό θα είναι το τίμημα και το ρίσκο αυτής της επιλογής; Θέλουμε να κάνουμε και άλλου είδους ανάπτυξη; Πρωτογενή παραγωγή, εξόρυξη, μεταποίηση, βιομηχανία κλπ. Ας το πούμε πάλι ξεκάθαρα -χωρίς περιστροφές- και ας προετοιμάσουμε τόσο τη διοίκηση όσο και το επιχειρηματικό/φορολογικό περιβάλλον για το σκοπό αυτό.
Αποψή μου είναι ότι δεν θα πρέπει να ενθαρρύνεται η αναπτυξιακή μονοκαλλιέργεια όποια κι αν είναι αυτή. Βλέπετε τα χάλια της Βενεζουέλας η οποία είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας μολονότι διαθέτει τα μεγαλύτερα στον κόσμο διαπιστωμένα αποθέματα πετρελαίου και μολονότι παράγει πετρέλαιο (δεν ειναι στη φάση της έρευνας). Το ίδιο ισχύει και για την τουριστική μονοκαλλιέργεια, ειδικότερα αν πρόκειται για μαζικό τουρισμό. Τί θα γίνει αλήθεια με τους Ρώσους τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα το καλοκαίρι; Πόσοι θα καταφέρουν να έρθουν αυτή τη φορά, μετά τα γνωστά ζητήματα της “ελεύθερης” πτώσης του ρουβλίου;
Οχι στην άγρια ανάπτυξη που εξαντλεί τα αποθέματα, τα δάση, το έδαφος, το νερό, το ορυκτά. Και που υποκριτικά χρησιμοποιεί το άλλοθι της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής, εκμεταλλευόμενοι τις περιόδους που η κρίση βαθαινει οπότε we are back to basics.. και οι οικολογικές αντιστάσεις μειώνονται…
Στις δημοκρατίες, τις κρίσιμες αποφάσεις δεν τις παίρνει η τηλεόραση, τις παίρνουν πάντα οι λαοί.. Ας ψηφίζουμε λοιπόν, για την Ελλάδα, για το εγωιστικό αυτό γονίδιο που μας κάνει να μην σκύβουμε το κεφάλι και να γινόμαστε και πάλι ένα όταν είμαστε στο χείλος του αφανισμού.. Για τον σεβασμό στην αξιοκρατία, την τέχνη, την επιστήμη, τη διαφάνεια και το δημοκρατικό διάλογο, το περιβάλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη.. Για τη συνείδηση πολίτη..
[του Πέτρου Τζεφέρη] [by Tzeferis Petros]