lapis lazuli |
[του Πέτρου Τζεφέρη][by Tzeferis Petros]
Ευτυχώς που δεν τυγχάνω αρχαιολόγος ώστε να είμαι υποχρεωμένος να πάρω θέση για την ταυτότητα του ενοίκου του περίφημου τάφου που ως σήριαλ εξιτάρει την ταπεινή καθημερινότητά μας. Δεν γνωρίζω επίσης αν το “μπλε” κάνει παραλληλισμό με τα σπουδαία ιμπρεσιονιστικά έργα της πρώιμης Αναγεννησιακής περιόδου και αναδεικνύει ένα ψηφιδωτό που φαντάζει χιλιάδες χρόνια πριν από την εποχή του. Ούτε είμαι σε θέση να εικάσω αν η χρήση του μπλε και του πορτοκαλί χρώματος στο περίτεχνο ψηφιδωτό αποδεικνύει ότι ο δημιουργός του ψηφιδωτού ήταν ζωγράφος που γνώριζε τη χρήση των συμπληρωματικών χρωμάτων..
Ομως σίγουρα το μπλε αυτό φόντο του ψηφιδωτού προέρχεται από ορυκτές ψηφίδες.
Είναι πιθανότατα αζουρίτης , δηλ. ορυκτό του χαλκού, του οποίου και σήμερα η τριμμένη σκόνη χρησιμοποιείται σε φυσικές βαφές. Οπως η ώχρα δηλ. πηλός εμπλουτισμένος με ένυδρα οξείδια του σιδήρου, χρησιμοποιείται για να αποδώσει χρωστικές με αποχρώσεις από ανοιχτό κίτρινο ως σκούρο καφέ. Η ποσότητα μάλιστα των ένυδρων οξειδίων του σιδήρου (αιματίτη, λειμωνίτη και μαγνητίτη) που αποτελούν τις φυσικές χρωστικές του σιδήρου, καθορίζει την απόχρωση του κίτρινου, πορτοκαλί ή κόκκινου. Συνήθη ονόματα χρωστικών από κόκκινη ώχρα είναι το ινδικό κόκκινο, το κόκκινο της Πομπηίας, Terra Pozzuoli, κόκκινο της Τοσκάνης, κόκκινο της Βενετίας. Αντιστοίχως, η αποκαλούμενη “πράσινη γη” (terre verte) χρωστική, αποτελείται κυρίως από τα ορυκτά σελαδονίτη και γλαυκονίτη, τα οποία δίνουν χρώματα από γαλαζοπράσινο μέχρι κίτρινο-λαδί.
Αζουρίτης και Μαλαχίτης |
Μήπως όμως τελικά προερχόταν από την Ελλάδα; Στην Ελλάδα, αζουρίτης (συνήθως μαζί με μαλαχίτη οπότε αποκαλείται αζουρομαλαχίτης) απαντάται στη Μακεδονία, την Θάσο, το όρος Όθρυς, το Λαύριο και αλλού…
Αριάδνη Παπαφωτίου: Το βασιλικό μπλε από την Αλιστράτη
Τα μεταλλεία της Αλιστράτης, δεν αναφέρονταν σε καμία γραπτή ή προφορική μαρτυρία που να τα συνέδεε με μεταλλευτική δραστηριότητα στο ιστορικό παρελθόν. Mόλις το 1990 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες ερευνητικές εργασίες από το ΙΓΜΕ με αντικείμενο τη διερεύνηση εμφανίσεων του χρυσοφόρου σιδηρομεταλλεύματος Αλιστράτης, οπότε ο Δρ. Αθ. Χατζηκύρκου, στο πλαίσιο του προγράμματος τα κατέγραψε, εντοπίζοντας μεταλλοφόρες εμφανίσεις υψηλής περιεκτικότητας κυρίως σε χρυσό, αλλά και σίδηρο, χαλκό και ασήμι. Εν συνεχεία μάλιστα ο ερευνηθείς χώρος περίπου 28,600 km2 εξαιρέθηκε (ν.δ. 4433/64) υπέρ του Δημοσίου ως Δημόσιος Μεταλλευτικός Χώρος (ΔΜΧ). Η εξόρυξη χρυσού διαπιστώθηκε πως ήταν έντονη τη Μακεδονική περίοδο (5ος και 4ος αι. π.Χ.), οπότε και εξαντλήθηκε το ορυχείο.
Φυσικά τα μεταλλεία της Αλιστράτης δεν ήταν τα μόνα στην Μακεδονική και Θρακική γη που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την πατρότητα προέλευσης του αζουρίτη. Ένας υπόγειος κόσμος, μυστικός για τους περισσότερους, απλώνεται εδώ και τουλάχιστον 2.000 χρόνια κάτω από την αρχαία Ακρόπολη της Θάσου. Τα μεταλλεία χρυσού της Θάσου και της Σκαπτής Ύλης (η περιοχή αυτή που εκτείνεται πιθανότητα Βόρεια και Ανατολικά της πόλης της Καβάλας αναφέρεται ως “Θασιακή Περαία”) στην οποία μάλιστα ο ιστορικός Θουκυδίδης λέγεται ότι κατείχε μεταλλεία, ήταν από τα μεγαλύτερα της αρχαιότητας. Εκτός από τη Θάσο, μεταλλευτικές δραστηριότητες στη Μακεδονία και τη Θράκη για χρυσό, άργυρο, χαλκό και μόλυβδο, έχουμε ήδη από τη νεολιθική εποχή και στις περισσότερες περιοχές συνεχίστηκε τουλάχιστον μέχρι την Ρωμαϊκή εποχή: στη Βορειοανατολική Χαλκιδική, την περιοχή του Γαλλικού Ποταμού και των Φιλίππων, στο Παγγαίο, τη λεκάνη της Μυγδονίας, στην Περιστερά Θεσσαλονίκης, τα Σέρβια Κοζάνης, τους ποταμούς Αξιό και Αλιάκομονα και αλλού [Μ. Βαβελίδης].
Και κάτι τελευταίο που αφορά την μεταλλευτική περιήγηση και τον ενδεχόμενο συνδυασμό της με την αρχαιολογική. Με παρεμβάσεις που θα τα καθιστούσαν επισκέψιμα ως γεώτοποι– γεωπάρκα, τα Μακεδονικά μεταλλεία χρυσού που τροφοδότησαν τις αρχαίες ζωγραφικές παλέτες, θα μπορούσαν να συνεισφέρουν τουριστικά σε συνδυασμό, με τον αρχαιολογικό χώρο της Αμφίπολης και το μοναδικής ομορφιάς Σπήλαιο της Αλιστράτης. Κάτι αντίστοιχο μπορεί να γίνει και λίγο παραπέρα για τις στοές που βρίσκονται κάτω από την Ακρόπολη της Θάσου ή στη Σκαπτή Ύλη και του ευρύτερου αρχαιολογικού χώρου των Αρχαίων Φιλίππων.