ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑΜΕΤΑΛΛΕΙΑΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΑ

Σκουριές ή …#skouries

[του Κώστα Γεωργατζή, ΠΗΓΗ: Μεταλλευτικά Νέα – Μάρτιος 2014]*

«Σ’ αυτό το τεύχος φιλοδοξούμε ν’ ακουστεί η «φωνή των Σκουριών», των πραγματικών Σκουριών και όχι του προϊόντος των ΜΜΕ. Είναι αλήθεια ότι ο όρος «skouries» έκανε καριέρα στην Ελλάδα και διεθνώς.

 Ασχολήθηκαν πολλοί με το τι είναι και το τι γίνεται στις Σκουριές, διατυπώθηκαν πολλές απόψεις, ακόμη και από γνωστούς αστέρες του διεθνούς «ακτιβιστικού jet set», όπως η Naomi Klein, η Elisabeth May, η Rebecca Harms, ο Noam Chomsky κ.α.

Χάρη στην έκταση που πήρε δημοσίως αυτός ο όρος, κυκλοφόρησαν και διάφορα περίεργα, ειδικά στο διαδίκτυο. Άλλοι παρουσιάζουν τις Σκουριές ως παραθαλάσσιο χωριό με κόκκινη θάλασσα, κάποιοι μάλιστα παρουσιάζονται σε τηλεοπτικές εκπομπές ως κάτοικοι των Σκουριών (!?), κάποιοι τηλεοπτικοί σταθμοί μιλούν για Σκουριές την ώρα που δείχνουν πλάνα από την Ιερισσό, ενώ, τέλος, κάποιοι ιδεολόγοι χρησιμοποιούν τον όρο «Σκουριές» ως σύμβολο του διεθνούς οικολογικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα, χωρίς να γνωρίζουν καν πού βρίσκονται…

Ωραία όλα αυτά. Ας προσγειωθούμε όμως στην κατά πολύ πιο ανιαρή πραγματικότητα. Οι Σκουριές είναι ένα μεταλλευτικό εργοτάξιο, στο οποίο εργάζονται καθημερινά πάνω από 400 εργατοτεχνίτες, μεταλλειολόγοι, γεωλόγοι κ.α. Καθημερινά ενώνουν δυνάμεις, γνώσεις και εμπειρίες για να κατασκευαστεί το πιο σύγχρονο με διαφορά μεταλλείο που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Ένα μεταλλείο, το οποίο όταν ολοκληρωθεί, θα ζηλεύουν και χώρες με πιο προηγμένη μεταλλευτική βιομηχανία απ’ αυτή που διαθέτει προς το παρόν η χώρα μας».

 

OI #SKOURIES ΠΟΥΛΑΝΕ…


[της Αγγελικής Ρήγα, ΠΗΓΗ: Μεταλλευτικά Νέα – Μάρτιος 2014]*
 

Ποτέ δεν περίμενα να δω τις Σκουριές στους New York Times, ως trend στο twitter ή ως μπλουζάκι της Naomi Klein.

Και είμαι απ’ αυτούς που μεγάλωσαν στις Σκουριές. Κατάγομαι από και κατοικώ στο Παλαιοχώρι, σε απόσταση μόλις λίγων χιλιομέτρων από τις «πραγματικές» Σκουριές. Μεγάλωσα στον Κάκκαβο, και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Πηγαίναμε εκεί με τους φίλους μου για Πρωτομαγιά, και σας βεβαιώνω ότι δεν κάναμε ποτέ μπάνιο στις βάθρες του Καρατζά, όπως έγραψε πρόσφατα συνάδελφος σε εφημερίδα. Για εμάς οι Σκουριές δεν είναι μια λέξη που ακούσαμε κάπου, αλλά ένας τόπος που διαθέτει εκτόπισμα στην ψυχή και το μυαλό μας.

Αυτό, μέχρις τις 20 Μαρτίου του 2012. Τότε, ένα επεισόδιο μεταξύ 30 διαδηλωτών και ομάδας εργαζόμενων που καταλήγει σε 4 τραυματίες (εργαζόμενους & συγγενείς τους) στρέφει στις Σκουριές το βλέμμα της κοινής γνώμης, με φόντο τη βία. Κι έρχεται ένας παχύς τίτλος στις πρώτες σελίδες και φυσικά στα ηλεκτρονικά μέσα και τα social media.

Ακολουθούν χιλιάδες τίτλοι. Για την ακρίβεια, 2.500 μόνο στον Τύπο σε λίγους μήνες. Κυρίως για τις διαδηλώσεις που ακολουθούν. Διαδηλώσεις με χρήση μολότοφ, με πέτρες, ρόπαλα, γκλομπ. Παρουσιάζονται πάντα ως ειρηνικές πορείες κατοίκων που προσπαθούν να περιφρουρήσουν τον τόπο τους. Οι Σκουριές γίνονται σύμβολο και φέρουν μια περίεργη βαρύτητα που ανοίγει το δρόμο για καθημερινά σχόλια από την ασφάλεια του καναπέ του καθενός.

Και μετά έρχεται, το καλοκαίρι του 2012, μια εκπομπή που κλείνει με έναν ντόπιο κτηνοτρόφο, ο οποίος λέει «αυθόρμητα» ότι «οι Σκουριές είναι ένας μεταμοντέρνος πόλεμος, μια εισβολή με κεφάλαια και νόμους, για να σου πάρουν τις πρώτες ύλες και ν’ αφήσουν τη ρύπανση και τη μόλυνση». Κι έτσι, ανοίγει μια άλλη προοπτική στο διεθνή Τύπο, ο οποίος βρίσκει την ιστορία που έψαχνε. Ένα story που πουλάει ωραία, γιατί δένει με το σκηνικό της κρίσης. Δε δένει φυσικά με την πραγματικότητα των κατοίκων οι οποίοι δε θεωρούν τη μεταλλευτική έκπτωση, αλλά υπεραξία. Αυτό όμως δε θα γραφτεί. Γιατί σαν τίτλος, δεν πουλάει.

 
 
* Οι απόψεις που διατυπώνονται ανήκουν στον συγγραφέα και μόνον.

Σχετικά Άρθρα