Στο ελληνικό Σύνταγμα του 1975 θεσπίσθηκε η προστασία του περιβάλλοντος στο άρθρο 24, ως αυτοτελώς προστατευόμενο αγαθό και με τον τρόπο που διατυπώθηκε, δημιούργησε μία νέα σφαίρα υποχρεωτικής δράσης του Κράτους, στην οποία προέχει η προστασία του περιβάλλοντος.
Το έτος 1987, η Παγκόσμια Επιτροπή για το περιβάλλον δημοσίευσε τα πορίσματά της σε μία έκθεση με τίτλο «Το Κοινό μας Μέλλον». Η έκθεση αυτή είναι και ευρύτερα γνωστή ως Έκθεση Brundtland, με την οποία και εισάγεται επίσημα ο όρος «βιώσιμη ανάπτυξη» ως μέτρο αξιολόγησης για την αντιμετώπιση και το χειρισμό των περιβαλλοντικών ζητημάτων σε σχέση με την οικονομική ανάπτυξη. Η έννοια αυτή ενσωματώθηκε και ως κοινοτική έννοια, μέσω του άρθρου 174 Συνθ. ΕΚ.3.
Η συνταγματική αναθεώρηση του έτους 2001 καθιέρωσε την αναγνώριση του ατομικού δικαιώματος στο περιβάλλον και την αναγωγή της αειφορίας σε συνταγματική αρχή.Η αρχή της αειφορίας (στο αναθεωρημένο πλέον άρθρο 24) συνδέθηκε ρητά με την υποχρέωση της πολιτείας να λαμβάνει προληπτικά και κατασταλτικά μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος. Παράλληλα, έρχεται να εξισορροπήσει αντιμαχόμενες δυνάμεις ανάμεσα στο δημόσιο και εθνικό συμφέρον και τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες.
