Η αξία των ορυκτών πόρων της Ελλάδος

Τα μεγέθη που παρουσιάζονται στους παραπάνω πίνακες προκύπτουν από:

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΙΝΑΚΩΝ:

Πρέπει, βεβαίως, να επαινεθεί η δουλειά των επιστημόνων που συγκέντρωσαν τα στοιχεία αυτά. Όμως πρέπει να γίνει κατανοητό, πως τα παραπάνω μεγέθη, δεν αρκούν, για να εξάγουμε ολοκληρωμένα συμπεράσματα για τους ορυκτούς πόρους μας. Πρώτον, δεν αποσαφηνίζεται γενικά, αν το μέγεθος των αποθεμάτων αφορά αποθέματα όπως είναι στο υπέδαφος (in situ) ή αν είναι τα τεχνικώς απολήψιμα αποθέματα. Επίσης αν τα δεύτερα αυτά είναι και οικονομικά απολήψιμα αποθέματα, σύμφωνα με τα δεδομένα και τις συνθήκες της αγοράς.

Για να προχωρήσουμε στη δική μας προσέγγιση και έχοντας σαν δεδομένο πως δεν υπάρχουν άλλες εκθέσεις με πίνακες δεδομένων, υποθέτουμε πως τα στοιχεία των πινάκων πληρούν και τους δύο όρους. Ότι δηλαδή πρόκειται και για αποθέματα που μπορούμε τεχνικά να τα εξορύξουμε, αλλά και ότι συμφέρει να τα εξορύξουμε. Πάντως κατά κανόνα τα τελικά παραγόμενα προϊόντα, πάντα υπολείπονται των θεωρητικών προσεγγίσεων και υπολογισμών

Θα αναφερθούμε σε ένα παράδειγμα από αντικείμενο με το οποίο έτυχε να ασχοληθούμε στο ΙΓΜΕ, για να γίνει κατανοητή η απόσταση μεταξύ θεωρητικών προσεγγίσεων- υπολογισμών και της πραγματικότητας. Το παράδειγμα με τους χρωμίτες. Τα βάθη στα οποία βρέθηκαν νέα κοιτάσματα χρωμιτών πριν το 1990, δημιουργούσαν σημαντικές τεχνικές δυσκολίες για οικονομική εξόρυξη τους, όμως το κυρίως πρόβλημα της τυχόν εκμετάλλευσης τους αφορούσε τις εξελίξεις, μετά το 1990, όταν οδηγήθηκε σε κλείσιμο ο δημόσιος φορέας, ΕΛΣΙ, που είχε δημιουργηθεί για την εκμετάλλευση των χρωμιτών.Τα χαρακτηριστικά λοιπόν των κοιτασμάτων χρωμίτη σε συνδυασμό με την ανυπαρξία φορέα εκμετάλλευσης χρωμιτών (μετά το κλείσιμο της ΕΛΣΙ) οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είναι απίθανο να περιμένουμε εξόρυξη και εκμετάλλευση χρωμιτών τα επόμενα 10 με 20 χρόνια. Άρα, για το χρώμιο (σιδηροχρώμιο), στη θέση της αναμενόμενης αξίας τους που αναφέρεται στο σχετικό πίνακα, με ρεαλιστικούς όρους θα βάζαμε μηδέν.

Θα αναφερθούμε, στη συνέχεια, λίγο περισσότερο στον υπολογισμό της αξίας των ορυκτών υλών όπου το θέμα μπερδεύει. Δηλαδή, όπως φαίνεται στους σχετικούς πίνακες η αξία προκύπτει με το να πολλαπλασιάζουμε τόνους που βρίσκονται μέσα στη γη, με την αξία του μετάλλου ή ορυκτού “στο ράφι”. Αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί επιστημονική προσέγγιση αλλά περισσότερο ενδεικτική, γιατί για να πάρουμε το μέταλλο χρειάζεται να ξοδέψουμε μεγάλο μέρος της θεωρητικής του αξίας, σε επένδυση και σε λειτουργικό κόστος. Για να είμαστε ρεαλιστές, θα ήταν ευχής έργο αν από τη θεωρητική αξία του μείνει ένα 10-15% ως καθαρό όφελος.

Βεβαίως, για να είμαστε ακόμη πιο ρεαλιστές, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως αυτό το καθαρό όφελος αυξάνεται λόγω του πρόσθετου οφέλους που προκύπτει αν ληφθούν υπόψη, οι μισθοί των εργαζομένων που θα εξορύξουν τα μεταλλεύματα και αν περιληφθεί ένα επιπρόσθετο όφελος, από τα τυχόν εντόπιας παραγωγής υλικά (π.χ. ξυλεία, χάλυβας, εκρηκτικά, κλπ) που θα ενσωματωθούν στην αξία του τελικού προϊόντος κλπ.

Η αξία, τότε, των Ο.Π. μπορεί να ανέβει στο 25-35% της θεωρητικής που μνημονεύουν οι πίνακες.Δηλαδή με βάση αυτές τις παραδοχές μια προσέγγιση που δεν φιλοδοξεί να είναι η άριστη, θα οδηγούσε σήμερα σε αξία που προσεγγίζει το 0,25Χ(55+55+128)~ 60 δις. €.

Ο ευρύτερος ρόλος και η γενικότερη συμβολή των ορυκτών πόρων