ΕΞΟΡΥΚΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΑ

Αν κλείσει η ΛΑΡΚΟ ΓΜΜΑΕ, ο τομέας χάνει τη σημαία του!

Μεγάλη αναστάτωση και κινητοποιήσεις έχουν προκληθεί για το θέμα ιδιωτικοποίησης/πώλησης της ΛΑΡΚΟ ΓΜΜΑΕ. Ας επιτραπούν ορισμένες παρατηρήσεις/σχόλια.  Οχι για τις μεθοδεύσεις, τις καταγγελίες, τα σενάρια “τεμαχισμού/εκποίησης” κλπ, αλλά επί της ουσίας που είναι η επιβίωση της εταιρείας. Διότι αν είχαμε ασχοληθεί επί δεκαετίες τώρα με την “βιωσιμότητα” της Λάρκο, δεν θα βρισκόμασταν  και πάλι στο εκβιαστικό σημείο μηδέν: κλείσιμο ή άνευ όρων πώληση…

Τη διετία 2011-2012, που ήταν μια από τις ιστορικά παραγωγικότερες περιόδους για την ΛΑΡΚΟ ΓΜΜΑΕ, επετεύχθη άνοδος κατά 30% και πλέον της παραγωγής η οποία ανήλθε στο επίπεδο των 18.600 tn νικελίου από τα χαμηλά του 2010 (περίπου 14.000 tn Νi) και 2009 (ιστορικό χαμηλό των 8269 tn). Ο ετήσιος κύκλος εργασιών για το 2012 ήταν 278,52 εκατ. Ευρώ (από 311,12 εκατ. ευρώ το 2011) με παράλληλη σημαντική αύξηση του όγκου πωλήσεων/εξαγωγών, ο οποίος ενισχύθηκε κατά 40%, σε 18.594 τόνους (για το 2011) και 19.071 (για το 2012) δημιουργώντας ιστορικό ρεκόρ πωλήσεων. Εντούτοις, η ΛΑΡΚΟ ΓΜΜΑΕ η οποία απασχολεί άμεσα ή έμμεσα περισσότερους από 1.500 εργαζομένους, επλήγη από τις αυξομειώσεις της διεθνούς τιμής του νικελίου αλλά και τα δικά της διαχρονικά προβλήματα (φτωχά κοιτάσματα, ενεργοβόρος μέθοδος κλπ), και το τελικό αποτέλεσμα της χρήσης 2012, προστιθεμένων των φόρων, ήταν καθαρές ζημιές 34,32 εκατ. ευρώ, έναντι αντίστοιχων κερδών 6,37 εκατ. ευρώ το 2011.Η μεταλλουργική μονάδα της ΛΑΡΚΟ ΓΜΜΑΕ στη Λάρυμνα τροφοδοτήθηκε σε πρώτη ύλη αποκλειστικά με εγχώριο σιδηρονικελιούχο μετάλλευμα (λατερίτη) από τα μεταλλεία Ευβοίας, Αγίου Ιωάννη και Καστοριάς, η δε συνολική παραγωγή σιδηρονικελιούχου μεταλλεύματος ανήλθε σε 2,25 εκατ. tn (για το 2012) και 2,23 (για το 2011). Παράλληλα η Λάρκο παρήγαγε και 268 χιλ tn Λιγνίτη (για το 2012) και 350 χιλ tn Λιγνίτη (για το 2011) από το λιγνιτωρυχείο της στα Σέρβια Κοζάνης, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου διατέθηκε στην ηλεκτροπαραγωγή μέσω της ΔΕΗ ΑΕ.

Η ΛΑΡΚΟ ανεξάρτητα από το αν είναι σε τελική ανάλυση ζημιογόνα ή όχι αυτήν την περίοδο, που σημειωτέον οι τιμές του νικελίου αλλά και η ζήτηση βρίσκονται σε φάση σημαντικής υποχώρησης, αποτελεί (εδώ και 40 και πλέον χρόνια) το μοναδικό εργοστάσιο Εξαγωγικής Μεταλλουργίας στην Ελλάδα (μαζί με το Αλουμίνιο της Ελλάδος) που παράγει κοκκοποιημένο σιδηρονικέλιο (FeNi), εξαγώγιμο και συναλλαγματοφόρο κατά 100%, προερχόμενο από ελληνικές πρώτες ύλες, με ελληνική μέθοδο, ελληνικό επιστημονικό δυναμικό και ελληνικά εργατικά χέρια. Η υπό ιδιωτικοποίηση, εξαγωγική μεταλλευτική και μεταλλουργική εταιρεία, αποτελεί επίσης τη μοναδική βιομηχανία παραγωγής σιδηρονικελίου από δικά της κοιτάσματα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο απλός καταναλωτής μπορεί να μην ξέρει τί είναι το FeNi, ξέρει όμως πολύ καλά τι είναι τα ανοξείδωτα σκεύη, όπως πχ. οι νεροχύτες, οι κάδοι πλυντηρίων, τα μαχαιροπίρουνα, τα ιατρικά εργαλεία, οι μπαταρίες νικελίου-καδμίου κλπ.

Η ΛΑΡΚΟ μπορεί να αντιμετωπίζει διαχρονικά προβλήματα βιωσιμότητας, εκσυγχρονισμού αλλά και προβλήματα που αφορούν τις περιβαλλοντικές της υποχρεώσεις, τα οποία απαιτούν άμεσες διαχειριστικές λύσεις, περαιτέρω περιορισμούς στις πάσης φύσεως δαπάνες αλλά  και αυστηρότερους ελέγχους από την πολιτεία, εντούτοις αυτά δεν θα λυθούν με το κλείσιμο του εργοστασίου, το οποίο οδηγεί αφενός τους εργαζομένους στην ανεργία (πάνω από 1500 οικογένειες σε πέντε νομούς) και αφετέρου επιταχύνει μετά βεβαιότητας την περιβαλλοντική υποβάθμιση.

Κι ακόμη ας μην ξεχνάμε ότι η πραγματικά “βιώσιμη” περιουσία της εταιρείας δεν είναι (μόνο) το εργοστάσιο, αλλά-κατά την άποψή μας- κυρίως τα “φτωχά” κοιτάσματα των λατεριτών, τα βέβαια και τα πιθανά αλλά και οι ερευνητέες παραχωρήσεις μεταλλείων (ΠΜ), που μπορούν να στηρίξουν είτε αυτό είτε (και) άλλο εργοστάσιο, με εναλλακτική μέθοδο (πχ υδρομεταλλουργία ή βιοϋδρομεταλλουργία με εκχύλιση σε σωρούς κοντά στις θέσεις εξόρυξης) και διαφορετικούς προσανατολισμούς ως προς το περιβάλλον και τη βιωσιμότητα. Τα αποθέματα των κοιτασμάτων ξεπερνούν τα 200 εκατ. τόννους που εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα αυτή για 20 και πλέον (με την προοπτική της υδρομεταλλουργίας ίσως και 50) χρόνια.

Συνεπώς, η αποκρατικοποίηση δεν πρέπει να γίνει με τρόπο που “βολεύει” διαφόρους εντός κι εκτός ελλάδος, αλλά όπως συμφέρει την ελληνική πολιτεία, τους εργαζομένους και την τοπική κοινωνία. Και υπό καθεστώς ασφαλούς λειτουργίας, όσο κι αν αυτό φαντάζει δύσκολο με τις εκκρεμότητες που υπάρχουν, ώστε να διασφαλίζονται οι θέσεις εργασίας. Πρέπει οι ιθύνοντες να αναλογιστούν πέρα από κάθε εκκρεμότητα, ποιό ειναι το διακύβευμα: δεν είναι μόνο η αρνητική θέση της επιχείρησης και ο κίνδυνος της πτώχευσης. Δεν είναι, σε τελευταία ανάλυση, ούτε οι εργαζόμενοι που κάποιοι θα μείνουν στο δρόμο με ή χωρίς κομπόδεμα…Είναι και κάτι παραπάνω από όλα τα διόλου ευκαταφρόνητα που προαναφέρθηκαν: είναι ότι με το κλείσιμο της Λαρκο, ένας (ακόμη) τομέας χάνει τη σημαία του, χάνει την υπαρξιακή του ταυτότητα. Και υποχρεωτικά παραδέχεται πλέον -χωρίς περιστροφές – ότι απέτυχε να κάνει ανάπτυξη και ότι πρέπει να φορέσει -ενδεχομένως και για πάντα- το παπιγιόν του εξυπηρετητή. Οτι μόνο αυτή η ανάπτυξη του ταιριάζει, αυτή του εξυπηρετητή και του διασκεδαστή εκείνων που κατάφεραν να αξιοποιήσουν καλύτερα τους φυσικούς πόρους αλλά και το ανθρώπινο κεφάλαιο, που διέθεταν και μάλιστα εν ανεπαρκεία σε σχέση με τον τόπο μας!

[του Πέτρου Τζεφέρη] [by Petros Tzeferis]

Σχετικά Άρθρα