Μεγάλη αναστάτωση και κινητοποιήσεις έχουν προκληθεί για το θέμα ιδιωτικοποίησης/πώλησης της ΛΑΡΚΟ ΓΜΜΑΕ. Ας επιτραπούν ορισμένες παρατηρήσεις/σχόλια. Οχι για τις μεθοδεύσεις, τις καταγγελίες, τα σενάρια “τεμαχισμού/εκποίησης” κλπ, αλλά επί της ουσίας που είναι η επιβίωση της εταιρείας. Διότι αν είχαμε ασχοληθεί επί δεκαετίες τώρα με την “βιωσιμότητα” της Λάρκο, δεν θα βρισκόμασταν και πάλι στο εκβιαστικό σημείο μηδέν: κλείσιμο ή άνευ όρων πώληση…
Η ΛΑΡΚΟ ανεξάρτητα από το αν είναι σε τελική ανάλυση ζημιογόνα ή όχι αυτήν την περίοδο, που σημειωτέον οι τιμές του νικελίου αλλά και η ζήτηση βρίσκονται σε φάση σημαντικής υποχώρησης, αποτελεί (εδώ και 40 και πλέον χρόνια) το μοναδικό εργοστάσιο Εξαγωγικής Μεταλλουργίας στην Ελλάδα (μαζί με το Αλουμίνιο της Ελλάδος) που παράγει κοκκοποιημένο σιδηρονικέλιο (FeNi), εξαγώγιμο και συναλλαγματοφόρο κατά 100%, προερχόμενο από ελληνικές πρώτες ύλες, με ελληνική μέθοδο, ελληνικό επιστημονικό δυναμικό και ελληνικά εργατικά χέρια. Η υπό ιδιωτικοποίηση, εξαγωγική μεταλλευτική και μεταλλουργική εταιρεία, αποτελεί επίσης τη μοναδική βιομηχανία παραγωγής σιδηρονικελίου από δικά της κοιτάσματα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο απλός καταναλωτής μπορεί να μην ξέρει τί είναι το FeNi, ξέρει όμως πολύ καλά τι είναι τα ανοξείδωτα σκεύη, όπως πχ. οι νεροχύτες, οι κάδοι πλυντηρίων, τα μαχαιροπίρουνα, τα ιατρικά εργαλεία, οι μπαταρίες νικελίου-καδμίου κλπ.
Η ΛΑΡΚΟ μπορεί να αντιμετωπίζει διαχρονικά προβλήματα βιωσιμότητας, εκσυγχρονισμού αλλά και προβλήματα που αφορούν τις περιβαλλοντικές της υποχρεώσεις, τα οποία απαιτούν άμεσες διαχειριστικές λύσεις, περαιτέρω περιορισμούς στις πάσης φύσεως δαπάνες αλλά και αυστηρότερους ελέγχους από την πολιτεία, εντούτοις αυτά δεν θα λυθούν με το κλείσιμο του εργοστασίου, το οποίο οδηγεί αφενός τους εργαζομένους στην ανεργία (πάνω από 1500 οικογένειες σε πέντε νομούς) και αφετέρου επιταχύνει μετά βεβαιότητας την περιβαλλοντική υποβάθμιση.
Κι ακόμη ας μην ξεχνάμε ότι η πραγματικά “βιώσιμη” περιουσία της εταιρείας δεν είναι (μόνο) το εργοστάσιο, αλλά-κατά την άποψή μας- κυρίως τα “φτωχά” κοιτάσματα των λατεριτών, τα βέβαια και τα πιθανά αλλά και οι ερευνητέες παραχωρήσεις μεταλλείων (ΠΜ), που μπορούν να στηρίξουν είτε αυτό είτε (και) άλλο εργοστάσιο, με εναλλακτική μέθοδο (πχ υδρομεταλλουργία ή βιοϋδρομεταλλουργία με εκχύλιση σε σωρούς κοντά στις θέσεις εξόρυξης) και διαφορετικούς προσανατολισμούς ως προς το περιβάλλον και τη βιωσιμότητα. Τα αποθέματα των κοιτασμάτων ξεπερνούν τα 200 εκατ. τόννους που εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα αυτή για 20 και πλέον (με την προοπτική της υδρομεταλλουργίας ίσως και 50) χρόνια.
[του Πέτρου Τζεφέρη] [by Petros Tzeferis]