Loading…
Reload document 
Open in new tab Ορισμένοι θεωρούν την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου κατάρα και μαύρη βίλβα ανεξαρτήτως ποιός, πού και πώς κάνει την εκμετάλλευση. Αλλοι, παρότι διακρίνουν και τις δύο όψεις, χαρακτηρίζονται από σκεπτικισμό καθώς και το φοβικό σύνδρομο που πηγάζει από την άγνοια και την παραπληροφόρηση.
Ορισμένοι άλλοι θεωρούν τον ορυκτό πλούτο, ειδικά τον ελληνικό, ως αμύθητης αξίας θησαυρό, πανάκεια, λευκή βίλβα και απο μηχανής θεό που θα εξαφανίσει συλλήβδην όλα τα προβλήματα, ειδικά σήμερα στα χρόνια της κρίσης. Οι ίδιοι εφευρίσκουν συνομωσίες απόκρυψης, μυστικές εκθέσεις, συναντήσεις και αναφορές κλπ. που προβάλλονται κάθε φορά ως αιτιολογίες για την αδυναμία ενεργοποίησης της παρσπαρτού λύσης…H ελλάδα του ομορφάντρα και του ορυκτού θησαυρού πάνω στον οποίο καθόμαστε!
Ο Ορυκτός μας Πλούτος και η δημοσιογραφική …βιασύνη
Αλλοι πάλι τον θεωρούν ως σημαία ευκαιρίας, κλείνουν το μάτι και στη λευκή και στη μαύρη βίλβα, θέλοντας να κερδοσκοπήσουν την εποχή αυτή από την αστάθεια και την ανάγκη του κόσμου να επενδύει πάντοτε σε ασφαλέστερα επενδυτικά καταφύγια. Ο χρυσός μέσα από τα μάτια του Thomas Kaplan – Λευκή και Μαύρη Βίλβα μαζί (I)
Εμείς όμως φίλοι μου, γνωρίζουμε ότι δεν ισχύει (και δεν πρέπει να ισχύει) τίποτε από τα παραπάνω. Ο ορυκτός πλούτος, ειδικότερα ο ελληνικός, δεν είναι ούτε κατάρα, ούτε μαύρη βίλβα, ούτε απολύτως κρυφός, ούτε αμύθητος.. Είπαμε, ούτε ψωροκώσταινα, ούτε ελντοράντο.. Ούτε θα πρέπει να αποτελεί ευκαιριακή σημαία του κάθε τυχοδιώκτη επιχειρηματία. Κι ακόμη, ο Ορυκτός Πλούτος είναι εθνικός πλούτος (όπως είναι τα δάση και οι παραλίες) και η μη σταθμισμένη απόρριψή του είναι βέβαιο ότι αποτελεί εθνική απώλεια με απρόβλεπτες συνέπειες για τη διασφάλιση της αναπτυξιακής πορείας της χώρας. Η Ελλαδίτσα μας έχει Ορυκτό Πλούτο, όμως αυτό δεν αρκεί!
Η αλήθεια για τον Ελληνικό Ορυκτό Πλούτο
Πράγματι, η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου χαρακτηρίζεται με ειδική συνταγματική αναφορά (άρθρο 106 παρ. 1 του Συντάγματος) ως δημόσιας ωφέλειας, το δε κράτος πρέπει να λαμβάνει όλα τα επιβαλλόμενα μέτρα για την εκμετάλλευσή των κοιτασμάτων μέσα στο πλαίσιο της εθνικής οικονομικής ανάπτυξης, καθώς με τον τρόπο αυτό εξυπηρετούνται και διασφαλίζονται η κοινωνική ειρήνη και η προστασία του κοινού οικονομικού συμφέροντος. Συνεπώς, η οποιαδήποτε απόρριψη ή αναστολή της ήδη διενεργούμενης εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου θα πρέπει να τεκμηριώνεται στο ίδιο πλαίσιο δηλ. εάν κριθεί κατόπιν στάθμισης ότι δια της απόρριψης ή αναστολής της εκμετάλλευσής του υπηρετείται υπέρτερο δημόσιο συμφέρον.
Βεβαίως, τί αξία μπορεί να έχουν τα παραπάνω, στα μάτια και στα αυτιά του απλού πολίτη, όταν του δείχνουν ένα εξαιρετικό αρχέγονο δάσος, μια όμορφη παραλία, ένα γάργαρο ποταμάκι και μετά τον αποστομώνουν: Ξέρεις, αν δεν το ξέρεις μάθε το, αύριο τίποτε από όλα αυτά δεν θα υπάρχει! Θα τα γαζώσει όλα o οδοστρωτήρας…ορυκτός πλούτος και μάλιστα χωρίς κανένα όφελος για σένα! Τη ίδια στιγμή οι “άλλοι” σου δείχνουν τον ίδιο χώρο, το ίδιο περιβάλλον και σου υπόσχονται όχι μόνο ότι δεν θα θιγεί, αλλά θα αναδειχθεί και τελικά θα μετατραπεί σε επίγειο παράδεισο.. Ποιός αλήθεια λέει την αλήθεια; Πάντως, την αλήθεια δεν θα την βρείτε φίλοι μου στις άκρες και τις γωνίες, εκεί που φωλιάζουν τα κάθε λογής συμφέροντα! Το περιβάλλον είναι ένα κοινό τοις πάσι αγαθό, που ανήκει «εξ αδιαιρέτου» σε όλους μας. Το ίδιο όμως ισχύει και για το δικαίωμα της ανάπτυξης. Όταν το αποδεχθούμε αυτό, θα αντιληφθούμε ότι η μόνη ρεαλιστική λύση, η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα άσκησης περιβαλλοντικής πολιτικής είναι η εξεύρεση συμβιβαστικών λύσεων μεταξύ αντιτιθέμενων απόψεων και συμφερόντων. Πρέπει, το περιβάλλον από πεδίο λανθάνοντος αναπτυξιακού πλεονεκτήματος κατάλληλου για εκθέσεις ιδεών να μετατραπεί επιτέλους σε πραγματικό πεδίο συγκριτικού πλεονεκτήματος. Κι αυτό απαιτεί μια ενιαία και αποτελεσματική περιβαλλοντική πολιτική, η οποία θα είναι ευέλικτη, διάφανη, εξωστρεφής και συναινετική και η οποία θα οδηγεί στην ανάπτυξη και τη βιώσιμη κοινωνία, όχι στο αειφόρο τίποτε.
Δυστυχώς στα χρόνια αυτά της κρίσης η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου στον τόπο μας δοκιμάζεται και δοκιμάζεται σκληρά. Αυτό άλλωστε προκύπτει τόσο από το ανωτέρω πλέον πρόσφατο ανασκοπικό άρθρο όσο και από εκείνα των προηγουμένων ετών που δίνονται παρακάτω. Είναι ενδεικτικό ότι την τριετία 2009-2011 βεβαιώθηκαν από τις αρμόδιες Αποκεντρωμένες Διοικήσεις της Χώρας ως δημόσια έσοδα 18,2 εκατ. € που αποτελούν άθροισμα παγίων και αναλογικών μισθωμάτων για τα δημόσια λατομεία αδρανών και μαρμάρων.Δυστυχώς, ακριβώς λόγω της κρίσης, τα παραπάνω ποσά -που είναι ήδη ελάχιστα-δεν κατέστη δυνατόν να εισπραχθούν από τις κατά τόπους οικονομικές εφορίες. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε πάνω από 4 εκατ. ευρώ βεβαιωμένα από μία υπηρεσία (Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας Θράκης) είναι ανείσπραχτα και για ένα μόνο ποσοστό από αυτά έχει γίνει διακανονισμός ώστε να καταστεί δυνατή η αποπληρωμή τους, με κίνδυνο να κινδυνεύουν να καταπέσουν οι συμβάσεις μίσθωσης οι όροι των οποίων προφανώς δεν τηρούνται.
Και είναι κρίμα που στον χειμαζόμενο τόπο μας, ο τομέας του ορυκτού πλουτου, δεν έχει καταφέρει -μέχρι σήμερα τουλάχιστον- να αποτελέσει την αναπτυξιακή θρυαλλίδα εκείνη που απαιτείται να πάρει μπρος η μηχανή. Μπορεί η μεταλλεία να μην προσφέρεται πλέον για «μεταλλευτικό πυρετό» κι εύκολο κέρδος, τουλάχιστον για τις περιοχές με αυστηρούς περιβαλλοντικούς κώδικες μεταξύ των οποίων η ΕΕ και φυσικά η Ελλάδα. Εντούτοις, δεν ήρθε το τέλος της «μεταλλείας». Απλά, ήρθε η ώρα της κοινωνικά αποδεκτής μεταλλείας, της διάφανης και εξωστρεφούς μεταλλείας, της αποενοχοποιημένης μεταλλείας. Που όμως στηρίζεται στην καθαρότητα των προθέσεων και δράσεων και όχι στην ανάγκη του κόσμου για ένα κομμάτι ψωμί…
Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα να κάνουμε το επόμενο βήμα; Να αποενοχοποιήσουμε την επιχειρηματικότητα του Ορυκτού Πλούτου; Του λατομείου, του μεταλλείου, του μαρμαράδικου, του σχιστηρίου, του σκυροδεματάδικου, του σπαστηροτριβείου, της μάντρας των οικοδομών, των εγκαταστάσεων αποβλήτων, της πρωτογενούς παραγωγής γενικότερα; Και μαζί να αποενοχοποιήσουμε τον επιστήμονα ή μηχανικό του ορυκτού πλούτου, τον μεταλλειολόγο, τον γεωλόγο, τον χειριστή, τον γομωτή-πυροδότη, τον μεταλλωρύχο, τον επιχειρηματία του ορυκτού πλούτου; Να φωνάξουμε δυνατά και καθαρά στέλνοντας το σωστό μήνυμα στους σωστούς αποδέκτες, χωρίς να κρύβουμε τίποτε από τον απλό πολίτη που στέκεται δίπλα μας όταν κι εμείς είμαστε δίπλα του; Να τιμήσουμε τη δουλειά μας, τον τόπο μας, το διπλανό μας, το περιβάλλον όπου ζούμε;