Πόσο αξίζει το πετρέλαιο και το αέριο που βρίσκονται κάτω από ελληνικό έδαφος – σε γη και θάλασσα; Κανένας δεν ξέρει. Αλλά η εκτίμηση φτάνει ώς και τα 200 δισ.! Ενώ δεν το περιμέναμε, βρεθήκαμε σε ενεργειακή γειτονιά, κρίνοντας από το τόξο αερίου που κάποιοι διαβλέπουν να εκτείνεται από την Κύπρο προς την Αίγυπτο και το Ισραήλ, ανεβαίνοντας μέσα από τα νερά νότια της Κρήτης προς το Ιόνιο και την Αδριατική.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι ουραγός στις σεισμικές μελέτες. Για να προκηρυχθεί όμως ο σχετικός διαγωνισμός, που προσείλκυσε οκτώ «τοπ» εταιρείες, χρειάστηκαν λεπτοί χειρισμοί αφού ο σχετικός χάρτης, που καλύπτει 220.000 τετραγωνικά μίλια από το Ιόνιο έως την Κρήτη, συμπίπτει ουσιαστικά με τα όρια της ελληνικής ΑΟΖ από εκείνη την πλευρά.
Η ΑΟΖ, ένα θέμα «τζιζ» με την Τουρκία, είναι κάτι που πάντα αναστατώνει το ελληνικό ΥΠΕΞ, το οποίο δεν ξέχασε ότι η κρίση του ’87 ξεκίνησε από τα πετρέλαια του Αιγαίου. Το πολιτικό παρασκήνιο της τελευταίας διετίας είναι, ούτως ή άλλως, πλούσιο. Ξεκινά από τις έριδες και τους ανταγωνισμούς των παπανδρεϊκών, για να εμπλέξει στην πορεία τον Βαγγέλη Βενιζέλο που «καθάρισε» δηλώνοντας ότι «οι υδρογονάνθρακες είναι δικοί μας» στη συζήτηση για τη νέα δανειακή σύμβαση, αλλά και τον Αντώνη Σαμαρά που ενημερώνεται τακτικά για το θέμα σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις.
Ωστόσο είναι ο Κάρολος Παπούλιας, «βετεράνος» της κρίσης του ’87, ο οποίος ενθάρρυνε πρώτος τον υφυπουργό ΠΕΚΑ Γιάννη Μανιάτη – τον «Mr Υδρογονάνθρακες» της κυβέρνησης – να προκηρύξει έρευνες στο νοτιοδυτικό τόξο των ελληνικών θαλασσών, αλλά και να ζητήσει προσφορές για τρία «οικόπεδα», γνωστά από το παρελθόν, στο Κατάκολο, στο Καλπάκι και στον Πατραϊκό. Η άγνωστη ιστορία των εν Ελλάδι υδρογονανθράκων περνάει από το Αμπου Ντάμπι και το Ριάντ για να συνεχιστεί στο Οσλο και στην Αθήνα – αλλά ξεκινά από μια πολυκατοικία στο Χαλάνδρι, όπου βρίσκεται διπλοκλειδωμένο το απόρρητο Εθνικό Αρχείο Υδρογονανθράκων.
Επιτρέψτε μας, από τη μεριά του oryktosploutos.net, να διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας ως προς το αν τα κοιτάσματα πετρελαίου και γενικότερα του Ορυκτού Πλούτου, βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα της εθνικής μας κυριαρχίας και συνεπώς δεν κινδυνεύουν.. Τί σημαίνει άλλωστε, κ.πρόεδρε του ΠΑΣΟΚ, “τα ορυκτά βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα;” Και ποιός ειναι άραγε ο σκληρός πυρήνας της εθνικής μας κυριαρχίας, αν εξαιρέσουμε τα θέματα της εξωτερικής και της αμυντικής πολιτικής της χώρας; Μήπως είναι και η Παιδεία, για παράδειγμα; Μήπως και η Ναυτιλία;
Kαι γιατί το νέο μνημόνιο δεν εξαιρεί ρητά και με σαφήνεια τον Ορυκτό Πλούτο από την δημόσια περιουσία που εκχωρείται σε τρίτους προς χρηματοοικονομική αξιοποίηση με στόχο την επαναγορά χρέους; Κάτι το οποίο θα απαγόρευε ρητά στους δανειστές, σε περίπτωση που η ελλάδα δεν καταστεί στο μέλλον ικανή να αποπληρώσει το χρέος της με χρηματοοικονομικούς όρους, να βάλουν χέρι στα πάγια περιουσιακά στοιχεία του ορυκτού πλούτου; Και θα τον αναγόρευε σε πραγματική περιουσιακή παρακαταθήκη για τον τόπο μας;
Διότι αγαπητοί φίλοι, ο ορυκτός πλούτος δεν είναι όπως όλα τα άλλα ακίνητα του δημοσίου που υποτίθεται μπορούν να υποστούν γρήγορη χρηματοοικονομική αξιοποίηση με στόχο την αποπληρωμή του χρέους. Αν έχεις ένα ακίνητο, πχ. το πρώην αεροδρόμιο ελληνικού, ξέρεις λίγο πολύ την αξία του, κοντολογίς γνωρίζεις πόσο μπορείς να αποκομίσεις από την πώλησή του. Αν έχεις ομως πετρέλαιο, φυσικό αέριο, γεωθερμικό δυναμικό, χρυσό, βιομηχανικά ορυκτά κλπ. δεν μπορείς -στις περισσότερες των περιπτώσεων-να εκτιμήσεις από πριν την αξία του οικοπέδου σου! Αυτό δε ισχύει πολύ περισσότερο για περιοχές που δεν έχεις καν ερευνήσει αν έχεις αντικείμενο ή άν δεν έχεις…. και πιστέψτε με υπάρχουν πολλές περιοχές τόσο χερσαίες όσο και υποθαλάσσιες (κυρίως αυτές!) που δεν έχουν καν χαρτογραφηθεί γεωλογικά ώστε να δίνουν τουλάχιστον μια εκτίμηση του αναμενόμενου είδους και του δυναμικού των εκμεταλλεύσιμων γεωλογικών πόρων.
Πρέπει να ερευνήσεις διεξοδικά, να προσδιορίσεις με επιστημονική μέθοδο το κοίτασμα τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά, και αφού εκτιμήσεις την πιθανή αξία που διαθέτεις, να την αξιοποιήσεις με τρόπο ώστε να αποδώσει τα μέγιστα για τον τόπο. Κι επιπλέον να περιορίσεις στο ελάχιστο την περιβαλλοντική ζημία εφόσον και το περιβάλλον αποτελεί εθνική περιουσία εφάμιλη αν όχι μεγαλύτερη. Κι αυτό θα πρέπει να το κάνεις εσύ, ο υποτιθέμενος εθνικά κυρίαρχος, και όχι να το εκχωρήσεις αλλού εκ των προτέρων! Διότι τότε κινδυνεύεις αντί να εκχωρήσεις κάτι που θα συντελέσει στο εθνικό συμφέρον, απλά να εκποιήσεις κάτι σε εξευτελιστική τιμή… Να λοιπόν γιατί χρειαζόμαστε το ΙΓΜΕ, το καλό ΙΓΜΕ!
Εκχωρώντας από πριν τον ορυκτό πλούτο, ειναι όχι μόνο λανθασμένο από τεχνικό-οικονομική και περιβαλλοντική άποψη αλλά και εθνικά επιζήμιο.
[σχόλιο του Πέτρου Τζεφέρη]