Είναι γνωστό διεθνώς ότι η Βολιβία “Μπορεί να Γίνει η Σαουδική Αραβία του Λιθίου”, εφόσον η Βολιβία διαθέτει το 35% των παγκοσμίων αποθεμάτων. Στις ανεμοδαρμένες ορεινές πεδιάδες των Άνδεων, ο ηγέτης των ινδιάνων της περιοχής, είναι από τους πρώτους που συμφωνούν και σιγοντάρουν την εμπλοκή της χώρας στην εξόρυξη του λιθίου, εξηγώντας πως η Βολιβία, η δεύτερη φτωχότερη χώρα της ηπείρου, θα παρέχει στον πλανήτη τις αναγκαίες ποσότητες λιθίου, το στοιχείο εκείνο που θεωρείται κρίσιμο για την εξάπλωση των ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Ο πρόεδρος της χώρας, Έβο Μοράλες, έχει δηλώσει ότι η Βολιβία μπορεί να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς λιθίου στον κόσμο, αν και μέχρι τώρα ούτε ένα ορυχείο δεν λειτουργεί στην επικράτειά της. Ο κ. Μοράλες τονίζει πως με αυτόν τον τρόπο το έθνος του θα συνεισφέρει στην καταπολέμηση της Κλιματικής Αλλαγής.. Με ποιό τρόπo αλήθεια; Μα με την μαζική παραγωγή των ορυχείων λιθίου.. Ελπίζω να το σημειώνουν καλά αυτό οι διάφοροι οικολογούντες, λάτρεις των οικο-καινοτόμων μεθόδων που χρησιμοποιούνται στα ηλεκτρικά και υβριδικά αυτοκίνητα..Και να το θυμούνται εξίσου καλά όταν τα οδηγούν, είτε πρόκειται για Lexus, είτε για Toyota prius, Nissan Leaf είτε για το Piaggo MP3 Hybrid, το πρώτο υβριδικιό σκουτεράκι..
Και φυσικά θα πρέπει να θυμούνται και όλοι εμείς να θυμόμαστε ότι, πέραν της εξόρυξης, η ανάκτηση του λιθίου απ’ τα ορυκτά στα οποία απαντάται, πραγματοποιείται με κατεργασία που δεν είναι καθόλου «φιλική προς το περιβάλλον». Για την ακρίβεια (όπως αναφέρει η επιστημονική έκθεση The trouble with Lithium 2 ) προκαλούνται τόσο από την χημική κατεργασία όσο και από τα παραγόμενα απόβλητα, μη αναστρέψιμες ζημιές στο περιβάλλον, και η χρήση των ιόντων λιθίου (στις μπαταρίες) είναι ασύμβατη με την έννοια του «πράσινου αυτοκινήτου»...
- Μπορούν τα πολύτιμα και περιζήτητα κοιτάσματα (χρυσός, σπάνιες γαίες, λίθιο, μέταλλα υψηλής τεχνολογίας κλπ) να αποτελέσουν μέσα στα επόμενα χρόνια την αναπτυξιακή ατμομηχανή που θα βοηθήσει τις χώρες αυτές να βγούν από το τέλμα της φτώχειας, προσφέροντας παράλληλα στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στο θέμα της βιώσιμης μετακίνησης και γενικότερα της κλιματικής αλλαγής; Μπορεί το λίθιο να αποτελέσει το βαρύ πυροβολικό τους; Και πόσο εύκολο αλλά και επιθυμητό είναι αυτό, σε χώρες που έχουν ελάχιστο ΑΕΠ, οικονομική δυσπραγία αλλά και μηδαμινή εμπειρία στην εκμετάλλευση του υπεδάφους;
- Κι από την άλλη, αν υπάρχουν περιβαλλοντκοί ενδοιασμοί για την διαχείριση του ορυκτού πλούτου αυτού, όπως διατείνονται οι “σκεπτικιστές” του χώρου και ακόμη ενδοιασμοί για το πως τελικά θα αξιοποιηθεί και που θα καταλήξει, τι πρέπει να γίνει; Να τον αφήσουμε στη θέση του, θεωρώντας τον ως “κατάρα” και να περιμένουμε να αλλάξει το αξιακό μας σύστημα, να ασπαστούμε τις αρχές της “αξιοβίωτης ανάπτυξης” ώστε τελικά να μην αδικήσουμε κανένα στο παγκοσμιοποιημένο διαμοίρασμα του πλούτου; Και ως τότε; και ως πότε; Μπορεί κανείς να βοηθήσει τον πρόεδρο μοράλες να βγεί αισίως από το δίλημμα;
Είναι η κατάρα του λιθίου, ηλίθιε! (Ι)