«Σε τούτη την ηλιόλουστη γωνιά του μαλακού υπογάστριου της Ευρώπης, το να ασχολείται κανείς με τα προβλήματα και τις προοπτικές της Ελληνικής μεταλλουργικής βιομηχανίας μοιάζει μάλλον με κακό αστείο. Ποιος δίνει δεκάρα τσακιστή για το αν η βιομηχανία θα τροφοδοτηθεί με ελληνικές πρώτες ύλες, αν θα παράγουμε έστω ακατέργαστα μεταλλεύματα, ή αν και σε ποιο βαθμό θα τα επεξεργαστούμε μεταλλουργικά, πολλώ δε μάλλον αν ποτέ θα μετατρέψουμε τα μέταλλα που θα παράγουμε σε αυτοκίνητα ή ποδήλατα. Η κουλτούρα μας φτάνει μέχρι το τοπ τεν πωλήσεων μικρομεσαίων suv στην αγορά μας με την αθέατη διαφορά ότι η ελληνική αγορά εισάγει τ’ αυτοκίνητα, ενώ οι άλλες τα κατασκευάζουν.
Αυτά (με λίγη παράφραση από το συντάκτη του παρόντος) έγραφε πριν από 18 συναπτά έτη ένας δημοσιογράφος που πολύ θα ήθελε να γίνει μηχανικός. Γίναμε εμείς στη θέση του, ας δούμε όμως, ΕΜΕΙΣ τι κάναμε, σταθήκαμε αντάξιοι στην κληρονομιά των γονιών και καθηγητών μας αλλά και στα όνειρα των παιδιών μας;
Πρώτο και ιδιαίτερα δημοφιλές παράδειγμα «τι ΔΕΝ κάναμε», αφού περιβάλλεται και από τη μαγεία του περίφημου «πυρετού του χρυσού», δεν είναι άλλο από το ζήτημα της μεταλλουργίας χρυσού. Θα αρχίσω από το τέλος για να μη γίνει κουραστικό το post. Έχουμε προικισθεί από το Θεό με ένα παγκόσμιου επιπέδου κοίτασμα χρυσού, εκείνο της Ολυμπιάδας, το ξέρουν και οι πέτρες, δεν το αμφισβητεί κανείς. Για να γίνει πιο κινηματογραφικό το θέμα, η επιλογή τοποθεσίας είναι ασύλληπτη! Είναι η πατρίδα του Αριστοτέλη, η βόρεια Χαλκιδική. Ο μηχανικός εδώ έχει να παιδευτεί με πολλά διεπιστημονικά αντικείμενα για να αντιμετωπίσει συνολικά το πρόβλημα. Βέβαια, καθοριστικά και αποφασιστικά αρμόδια ειδικότητα παραμένει, με τη συμβολή στα επί μέρους όλων των άλλων, εκείνη του μεταλλειολόγου.
Δοκίμασαν λοιπόν τις δυνάμεις τους πολλοί «χρυσοθήρες μεταλλειολόγοι» τις τελευταίες δεκαετίες. Έπεσαν όμως όλοι πάνω στον ίδιο τοίχο: στην ευθυνοφοβία και στην αδιαφορία, που περιγράφει ο κ. δημοσιογράφος πιο πάνω. Σήμερα όμως έχουμε μια νέα πρόταση για το χρυσό. Και απέναντί της δεν έχουμε (θέλουμε να πιστεύουμε) την παλιά αδιαφορία.
Επί της πρότασης αυτής, σας παραθέτω όλες τις διατυπωμένες γραπτά απόψεις:
Θα σχολιάσω μόνο το έλλειμμα αρμοδιότητας που έχουν οι δύο πρώτες ανωτέρω προσεγγίσεις:
Από το ΑΠΘ η ομάδα είχε ένα Δασολόγο, δύο Πολιτικούς Μηχανικούς, ένα Φυσικό, μία Χημικό, ένα Γεωπόνο και ένα Χημικό Μηχανικό. Απλά γιατί το ΑΠΘ δεν έχει σχολή Μηχανικών Μεταλλείων, παρότι η Μακεδονία και η Θράκη είναι γεμάτες μεταλλεία και ορυχεία. Από το ΤΕΕ δόξα τω Θεώ όλοι μηχανικοί δύο Πολιτικοί, ένας Χημικός, ένας Αρχιτέκτων, μία Τοπογράφος και (επιτέλους!) ένας Μεταλλειολόγος.Από την άλλη πλευρά υπήρξε πρόσφατη απάντηση στα ζητήματα που προβάλλονται ανωτέρω ένα προς ένα. Δείτε την εδώ:
4. ΑΠΑΝΤΗΤΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ Α.Ε.ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΙΣΗΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΤΕΕ-ΤΚΜ
Αυτό το υπόμνημα το υπογράφουν πάνω από 10 Μεταλλειολόγοι. Άποψή μου είναι ότι αντικειμενικά μια τόσο σοβαρή κρίση όσο η απόφαση για μια τόσο υψηλής επένδυσης δραστηριότητα δεν μπορεί να βασίζεται σε προσεγγίσεις “μαύρο κουτί”. Η μεταλλουργική επεξεργασία πολυμεταλλικών κοιτασμάτων είναι ζήτημα υψηλής, εξειδικευμένης και περίπλοκης τεχνολογίας η οποία εξελίσσεται διαρκώς. Δηλαδή δεν αρκεί να έχεις την ειδικότητα, πρέπει να έχεις διαρκή τριβή με το αντικείμενο και ενημέρωση είτε επαγγελματική είτε ερευνητική. Ούτε καν οι Χημικοί Μηχανικοί (αδελφή ειδικότητα) έχουν τα εχέγγυα να αντιμετωπίσουν τέτοια θέματα. Διαβάζοντας και τα τρία υπομνήματα το συμπέρασμά μου είναι ότι τα δύο πρώτα απορρίπτουν τη δραστηριότητα διότι πολύ απλά οι συγγραφείς δεν γνωρίζουν βασικές και βαθύτερες πτυχές της.
Σε πολλά σημεία είναι εμφανείς από τις παρερμηνείες, οι ελλείψεις συναφούς επιστημονικού και επαγγελματικού background και ειδικής εμπειρίας. Μετά από αυτά, το άγνωστο στους συγγραφείς έργο λογικά θεωρείται από εκείνους ως ανεξέλεγκτο και επικίνδυνο. Ο αντίλογος στο τρίτο υπόμνημα θα είναι σίγουρα η εργασιακή εξάρτηση των υπογραφόντων από την ενδιαφερόμενη εταιρία. Αυτό όμως προσβάλλει το ήθος και τη δεοντολογία των συναδέλφων, αλλά και των μηχανικών γενικότερα. Και οι ίδιοι είναι και κάτοικοι της περιοχής, δηλαδή σχεδίασαν για τη δική τους αυλή.