- “Πόσοι αλήθεια θα ήταν οι κάτοικοι του νησιού αυτού αν δεν είχαμε εξόρυξη; Θα ήταν πολλοί αυτοί που χειμώνα καιρό θα παρέμεναν εκεί να θαυμάζουν το ιδιαίτερο φυσικό κάλλος ή θα περιόριζαν τον …θαυμασμό τους μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες;”
- “Πόσο πολλαπλασιάζεται η σημασία του κατοικημένου Γυαλιού σήμερα που συζητείται η ανακήρυξη και οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ, όταν είναι γνωστό ότι οι νησίδες και βραχονησίδες (πχ. Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι, οι Φούρνοι, το Καστελόριζο) που κατοικούνται, έχουν δική τους ΑΟΖ, άρα και δική τους υφαλοκρηπίδα”;
- Kι ακόμη “πόση ανάπτυξη θα είχε η ευρύτερη νησιωτική περιοχή που σημειωτέον ζει κυριολεκτικά και αναπτύσσεται απο τα μισθώματα που εισπράτει ο δήμος Νισύρου (τέως Μανδρακίου) από την εταιρεία που έχει μισθώσει το χώρο;”
- “Ποιός είναι τελικά ο περιβαλλοντικά αποδεκτός κίνδυνος που καθορίζει η αρχή της προφύλαξης σε μια περιοχή που αν σταματήσει η πρωτογενής ανάπτυξη, κατά πάσα πιθανότητα, θα παραμείνει έρημη με μοναδική παρέα της το αειφόρο τίποτε;”
- “Θα πρέπει να αφήσουμε τα μοναδικά στον κόσμο αποθέματα ορυκτών από τα οποία προέρχονται προϊόντα με δεκάδες περιβαλλοντικές χρήσεις, για τις επόμενες γενεές, χωρίς να γνωρίζουμε αν οι μελλοντικές τεχνικοοικονομικές και γεωπολιτικές συνθήκες, θα μας επιτρέψουν τότε να έχουμε το όποιο όφελος από αυτά;”
Προσθέστε, παρακαλώ, και το δικό μου διαχρονικό ερώτημα, αλλά που επιτείνεται σε μια εποχή που επανέρχεται δραματικά το primum vivere: «επιτέλους, πότε θα ξεπεράσουμε το στάδιο της αδιαφορίας και της ανεπάρκειας, ώστε να καταφέρουμε κάποτε να διαφυλάξουμε επί της ουσίας την πολύτιμη φυσική μας κληρονομιά χωρίς να σταματήσουμε την οικονομική ανάπτυξη;»
Η διαρκής διελκυστίνδα της βιώσιμης ανάπτυξης
Η ουσία λοιπόν δεν είναι λοιπόν τί είδους και χρώματος ανάπτυξη διαλέγουμε, πράσινη, καφέ ή γκρίζα, αλλά πως και με ποιους μηχανισμούς και ασφαλιστικές δικλείδες την διαχειριζόμαστε έτσι ώστε να είναι βιώσιμη. Βιώσιμη, όχι με τους ορισμούς της Επιτροπής Brundtland ή άλλων επιτροπών, αλλά απλά συμβατή με τη ζωή μας, το βίο μας. Αυτή που δεν παραβιάζει το δικαίωμά μας για έναν αξιοβίωτο βίο. Που σημαίνει να πάψουμε επιτέλους να ασχημονούμε πάνω στη φύση αλλά και στην ίδια τη ζωή μας. Που δεν σημαίνει να μην κάνουμε «ανάπτυξη» ποτέ και πουθενά, αλλά να έχουμε πάντα ένα καμπανάκι σε ότι κάνουμε: το καμπανάκι της υπευθυνότητας και του σεβασμού σε κάθε παρακλάδι της ζωής και της φύσης.
[by Peter Tzeferis]