Μπορεί άραγε η «μεταλλεία» να πετύχει τη δική της θετική ιστορική υπέρβαση;

Τα επιβλητικά φυσικά γλυπτά είναι περισσότερο ελκυστικά από τα ανθρώπινα; Και πώς βλέπει ο κόσμος τις μαξιμαλιστικές επεμβάσεις του ίδιου του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον; Μπορεί η επιβλητική εμφάνιση, η μεταλλευτική ιστορία δεκαετιών αλλά και η χρηστικότητά του στις γενιές των εργαζομένων αλλά και στο κοινωνικό σύνολο να μας κάνουν να δούμε διαφορετικά το αποτύπωμα ενός τεράστιου ορυχείου πχ. σαν το BC ή σαν τη δική μας Αγγεριά στη Μήλο;

Κι ακόμη σαν το Veladerο στην επαρχία San Juan στις αργεντίνικες Ανδεις που βρίσκεται στα 4 χιλ. πάνω από το επίπεδο της θάλασσας; Και σαν τις περίφημες μουσειακές πλέον τεράστιες «τρύπες» των αδαμαντορυχείων της Ν. Αφρικής (πχ. της Kimberley hole και Jagersfontein Mine) που συναγωνίζονται ανά τους αιώνες ποια θα έχει την πρωτιά, στο μέγεθος και στο βάθος, στην επιβλητικότητα και στο διαχρονικό κύρος, ως το μεγαλύτερο ορυχείο στον κόσμο, που ανοίχτηκε ποτέ χωρίς μηχανήματα;

Η παρουσία της μεταλλείας, θετική ή αρνητική, υπήρξε πάντοτε καταλυτική και δεσπόζουσα. Τα ορυχεία/μεταλλεία απετέλεσαν ιστορικές ενίοτε, γοητευτικές ενίοτε, πάντοτε όμως χρήσιμες δυσπλασίες που κατασκεύασε ο άνθρωπος για να εξορύσσει υλικά.Aυτές οι τεράστιες ιστορικές εκσκαφές δεν συνθέτουν, δεν αποτελούν κομμάτια από τη μνήμη του πλανήτη; Δεν αποτελούν κομμάτια της αέναης προσπάθειας του ανθρώπου να χρησιμοποιήσει τους πόρους της γης, δημιουργώντας τη δική του παρέμβαση;

Μπορεί άραγε η «μεταλλεία» να πετύχει τη δική της θετική ιστορική υπέρβαση;

Μπορεί το όραμα του ιψενικού ήρωα Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν να υποτάξει τους πόρους της γης στις ανθρώπινες προσδοκίες, να έχει θετική κατάληξη τόσο για κείνον όσο και για την ανθρωπότητα; Και με τι κόστος; Η είναι από πριν αλαζονικό, ανεδαφικό και μη βιώσιμο; Η μήπως τελικά πρόκειται για ψευτοδίλημμα που απαντιέται πάντοτε διαφορετικά ανάλογα την πλευρά στην οποία βρίσκεται ο εκάστοτε παρατηρητής; Ανάλογα με τη απόστασή του από το μεταλλευτικό περιβάλλον, ανάλογα τη θέση του πάνω ή κάτω από τη «μπουλντόζα»; Όπως όλα τα αναπτυξιακά διλήμματα του σύγχρονου πολιτισμού μας; Και η ανθρωπότητα καλείται να τα χειριστεί ευέλικτα για την διαχρονική επιβίωση του είδους μας;

[του Τζεφέρη Πέτρου][by Tzeferis Peter]