Θα επαναλάβω, παραμονές εκλογών, την ίδια απορία που όσο έξυπνη ή χαζή κι αν είναι, ουδείς μπόρεσε να την απαντήσει επαρκώς:
Γιατί αλήθεια σ’ έναν τόπο τόσο προικισμένο, δεν μπορούμε να κάνουμε ανάπτυξη; Χωρίς φυσικά να γκρεμίσουμε ό,τι όμορφο υπάρχει, χωρίς να φανούμε ασύδοτοι και αχάριστοι στην τόσο μεγάλη γενναιοδωρία της φύσης που μας χάρισε την ανείπωτη ομορφιά του τοπίου; Και όχι μόνο. Γιατί, αλήθεια, το μόνο που μπορούμε τελικά να πετύχουμε είναι η ανάπτυξη του σουβλατζίδικου, της καφετέριας και του ενοικιαζόμενου δωματίου; Γιατί αισθανόμαστε διαρκώς ως μπατίρηδες στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου; Γιατί οι κάτοικοι στον τόπο αυτό, τιτλούχοι της ιστορίας και του πολιτισμού, δεν αισθάνονται ούτε μια στάλα ως υπεύθυνοι να συνεισφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και στην πολιτεία όπου ζούν; Γατί το μόνο που κυριαρχεί είναι η αειθαλής “υποκρισία” και η πολιτική των άκρων;
Μάλιστα, τελευταία έχουν προκύψει και οι “τζάμπα μάγκες” σκεπτικιστές της ανάπτυξης που μας περιτριγυρίζουν πανταχόθεν ανεξαρτήτως το πόστο τους.. Είναι οι αυτόκλητοι προστάτες του πολύφερνου δημοσίου συμφέροντος που δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη επειδή τάχα αυτή φαίνεται από κάπου μακριά όπου υπάρχει προστατευτέο μνημείο, φυσικό ή πολιτιστικό, την αισθητική του οποίου η ανάπτυξη, κατ’αυτούς, προφανώς αντιστρατεύεται! Είναι οι ίδιοι που φορώντας (ευτυχώς σε ελάχιστες περιπτώσεις) τον δικαστικό μανδύα κι επικαλούμενοι μετά παρρησίας και αδιακρίτως την αρχή της …προφύλαξης, δεν επιτρέπουν καμία ανάπτυξη διότι στο μεταξύ ενδέχεται να υπάρξουν αβέβαιες επιπτώσεις στο περιβάλλον, ομοίως φυσικό ή ανθρωπογενές. Είναι οι ίδιοι υπαλληλίσκοι που αναγράφουν στα γνωμοδοτικά τους έγγραφα ένα μονολεκτικό “ΟΧΙ” και μάλιστα θεωρώντας ότι επιτελούν θεάρεστο έργο..και μετά τελεία, χωρίς να μπουν δηλαδή στην βασανιστική διαδικασία του «appropriate assessment» και όλα τα λοιπά προβλεπόμενα από τις ευρωπαϊκές και εθνικές διατάξεις νόμων!
Οι επερχόμενες εκλογές θα έπρεπε να αναδεικνύουν και τα υποψήφια κόμματα θα έπρεπε να παίρνουν θέση πρωτίστως στο μείζον ζήτημα της ανάπτυξης. Οχι όμως γενικόλογα και αποσπασματικά.. Το “Ναι σε όλα” και το “Οχι σε όλα” δεν εντάσσονται στις επιλεκτικές λύσεις που θέλουμε, και επιπλέον πίσω τους κρύβονται είτε συμφέροντα είτε ιδεοληψίες είτε πολιτικές μισαλλοδοξίες.. Αντιθέτως πρέπει να σκύψουμε σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά, να στοχεύσουμε στην λεπτομέρεια, να θεραπεύσουμε ad hoc επιμέρους ζητήματα, να βρούμε εναλλακτικές λύσεις. Ναι, η ανάπτυξη είναι πολιτική επιλογή. Δεν φτάνει όμως αυτό. Όχι γενικά και αορίστως, αλλά συγκεκριμένα, με στοχοθεσία, με αίτιο και αιτιατό. Ποιός είναι αλήθεια ο αναπτυξιακός μας προσανατολισμός; Τί να πούμε στα παιδιά μας να σπουδάσουν για να έχουν δουλειά στον τόπο τους αύριο;
Άποψή μου είναι ότι δεν θα πρέπει να ενθαρρύνεται η αναπτυξιακή μονοκαλλιέργεια όποια κι αν είναι αυτή. Βλέπετε τα χάλια της Βενεζουέλας, μολονότι διαθέτει τα μεγαλύτερα στον κόσμο διαπιστωμένα αποθέματα πετρελαίου και μολονότι ήδη στη χώρα αυτή παράγεται πετρέλαιο (δεν είναι δηλ. στη φάση του upstream). Το ίδιο ισχύει και για την τουριστική μονοκαλλιέργεια, ειδικότερα αν πρόκειται για μαζικό τουρισμό. Δυστυχώς στον τόπο μας, τα τελευταία χρόνια μόνο αυτό προκρίνεται ως αναπτυξιακός προορισμός, η τουριστική μονοκαλλιέργεια…
Όχι στην επιχειρηματικότητα του “hit & run“, την επιχείρηση τύπου Mp3, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα που για δεκαετίες απομύζησε ό,τι μας έδωσε η φύση και καλλιέργησε ο μόχθος του λαού μας, είναι όχι μόνο τυχοδιωκτική, ανεπαρκής και χωρίς καμία στρατηγική προοπτική, αλλά εν κατακλείδι βαθιά κοινωνικά επιζήμια.
Όχι στην άγρια ανάπτυξη που εξαντλεί τα αποθέματα, τα δάση, το έδαφος, το νερό, τα ορυκτά. Και που υποκριτικά χρησιμοποιεί το άλλοθι της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής, εκμεταλλευόμενη τις περιόδους που η κρίση βαθαίνει οπότε we are back to basics.. και οι οικολογικές αντιστάσεις μειώνονται…
Από την άλλη, όχι και στον περιβαλλοντικό δογματισμό και την a priori άρνηση κάθε αναπτυξιακής προσπάθειας που εν δυνάμει θεωρείται ότι καταστρέφει το περιβάλλον. Το άλλοθι αυτής τη υποκρισίας είναι η (επαναλαμβανόμενη χωρίς επιχειρήματα) επίκληση της βιωσιμότητας των οικοσυστημάτων, η περιβαλλοντική προστασία και o βερμπαλισμός του αειφόρου τίποτε…
Ναι στην βιώσιμη ανάπτυξη, όχι ως λεκτική καραμέλα, αλλά ως πολιτική πλατφόρμα που έχει κανόνες σε στρατηγικό και τακτικό επίπεδο (ασχολήθηκε ποτέ κανείς με αυτό;;) και δεν αποτελεί μόνο μια “φούσκα” (“sustanababble“) που χωράει τα πάντα και ομοίως απορρίπτει ενδεχομένως τα πάντα κατά το δοκούν.
Ναι στην αποενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας, την προσέγγιση του πολίτη και της τοπικής κοινωνίας. Η ανάπτυξη δεν πρέπει να αποτελεί …ηρωϊσμό όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά bussiness as usual… Ναι στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, με συγκεκριμένα μέτρα. Ναι στην χρήση νέων καινοτόμων τεχνολογιών, την απελευθέρωση της δημιουργικότητας , την διάχυση νέας γνώσης. Ναι στην ποιότητα και την προστιθέμενη αξία των προϊόντων μας. Ναι στις θεσμικές μεταρρυθμίσεις εκ μέρους της Πολιτείας με στόχο την θεσμική θωράκιση, την σταθεροποίηση και απελευθέρωση του περιβάλλοντος tτης επιχειρηματικής δράσης.