Στην Ελλάδα το εργατικό κόστος ανά μονάδα παραγωγής προϊόντος είναι αυξημένο σε σχέση με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες για πολλούς λόγους, όπως παραγωγικότητα και αυξημένες εισφορές για τα ταμεία.
Οι περισσότεροι βέβαια μη όντας εξοικειωμένοι με την έννοια της παραγωγικότητας η μη έχοντας γνώση αριθμητικών αποτελεσμάτων άλλων χωρών, συγκρίνουν μόνο τα ποσοστά των εισφορών προς τα ασφαλιστικά ταμεία που καταβάλλονται ανά χώρα και έτσι καταλήγουν στο ότι το εργατικό κόστος είναι αυξημένο σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη κατά ένα ποσοστό.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν το ποσοστό αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;
Για τον εξορυκτικό κλάδο η απάντηση είναι άμεση και αρνητική.
Το ποσοστό επιβάρυνσης του εργατικού κόστους, του Ελληνικού εξορυκτικού κλάδου, σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ένωσης δεν περιορίζεται μόνο στους συντελεστές με τους οποίους καταβάλλονται οι εισφορές προς τα ταμεία, επί πλέον επιβαρύνεται με έμμεσα κόστη τα οποία πολλές φορές είναι αδύνατον να υπολογιστούν.
Ένα από αυτά τα κόστη είναι το εμμέσως επιβαλλόμενο με το “ακατανόμαστο” Π.Δ. 113/2012 (θα επανέλθω με άλλο άρθρο για τα παράλογα του ΠΔ αυτού) με το οποίο για να μπορεί ένας εργαζόμενος να αποκτήσει άδεια χειρισμού οποιουδήποτε μηχανήματος έργου, απαιτείται να έχει πραγματοποιήσει κατ’ ελάχιστον 300 ημερομίσθια ως βοηθός χειριστού δηλαδή να αμείβεται από τον εργοδότη του, ως επί πλέον εργαζόμενος επί ένα έτος.
Του Ματθαίου Κωνσταντινίδη, Γεν Γραμματέα του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων