ΑΡΘΡΑΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ

Αξιοποίηση υδρογονανθράκων με γνώση και όχι με φόβους

[του Σ.Καμενόπουλου*, αναδημοσίευση από το http://www.huffingtonpost.gr]
Πρόσφατα διατυπώθηκαν ανησυχίες σχετικές με πιθανολογούμενους κινδύνους οι οποίοι ίσως να συνδεθούν με τις μελλοντικές πιθανές έρευνες αλλά και την ίδια την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων.

Το γεγονός ότι στον 21ο αιώνα η χώρα μας ίσως να μετατραπεί σε παραγωγό χώρα υδρογονανθράκων δημιουργεί μάλλον μία πρωτόγνωρη ψυχολογική πίεση στην οποία όλοι μας θα πρέπει να συνηθίσουμε.Κάποιοι φοβούνται λοιπόν πως αν αξιοποιήσουμε τα πιθανά υποθαλάσσια κοιτάσματα θα καταστραφεί η ομορφιά του τοπίου και το περιβάλλον. Έτσι έμμεσα υποτίθεται πως θα καταστραφεί και ο τουρισμός μας. Ας δοθούν λοιπόν δύο πραγματικά και όχι θεωρητικά παραδείγματα.

Η εκμετάλλευση πετρελαίου στη Θάσο ξεκίνησε το 1981. Δηλαδή πραγματοποιείται εδώ και 36 χρόνια. Τα τελευταία 36 χρόνια δεν έχει συμβεί ποτέ περιβαλλοντικό ατύχημα οποιασδήποτε μορφής. Ποτέ! Καθώς ακολουθούνται ορθές πρακτικές κατά τη διάρκεια των εργασιών με σεβασμό στο περιβάλλον και τον άνθρωπο. Όσον αφορά τον τουρισμό της Θάσου; Τα τελευταία χρόνια η τουριστική κίνηση διαρκώς αυξάνει. Η παρουσία των θαλάσσιων πετρελαιοπηγών δεν εμποδίζει λοιπόν τους τουρίστες να απολαύσουν τις ομορφιές του νησιού. Αντίθετα, από τί πραγματικά κινδυνεύει το περιβάλλον της Θάσου; Από τις πυρκαγιές: το 1985 κάηκαν 90 χιλιάδες στρέματα, το 1989 κάηκαν 70 χιλιάδες στρέματα ενώ το 2013 κάηκαν 7 χιλιάδες στρέματα.

Το ίδιο συμβαίνει και στο νησί της Μήλου όπου υπάρχουν αρκετά ορυχεία, αλλά αυτό δεν έχει εμποδίσει τους Έλληνες να κατατάσουν τη Μήλο στην πρώτη δεκάδα των περιοχών που προτιμούν για τις διακοπές τους Συμπερασματικά λοιπόν μπορεί ίσως να ειπωθεί χωρίς λάθος ότι οι τουρίστες δεν έχουν επηρεασθεί στις περιπτώσεις της Θάσου και της Μήλου. Γιατί να διαφέρουν άλλες περιοχές;

Ας πάμε τώρα στον κίνδυνο για την αλιεία. Σε επιστημονικό άρθρο που παρουσιάσθηκε το 2014 από την Αμερικανική Ακαδημία Επιστημών επισημάνθηκε πως στις περιοχές γύρω από τις θαλάσσιες πλατφόρμες εξόρυξης πετρελαίου της Καλιφόρνια παρατηρήθηκε ιδιαίτερα υψηλότερη παρουσία/παραγωγή ψαριών ανά τετραγωνικό μέτρο συγκριτικά με το φυσικό βραχώδες περιβάλλον και τους φυσικούς υφάλους. Αυτό συμβαίνει συνήθως γιατί τα ψάρια χρησιμοποιούν τις θαλάσσιες πλατφόρμες εξόρυξης ως φωλιές και καταφύγια. Η μέση ετήσια παραγωγή ψαριών ανά τετραγωνικό μέτρο στον πυθμένα των θαλάσσιων πετρελαιοπηγών ήταν μέχρι και 27.4 φορές μεγαλύτερη από την παραγωγή ψαριών στο φυσικό βραχώδες περιβάλλον και τους υφάλους της περιοχής μέτρησης.

Εν ολίγοις, η παρουσία πλατφόρμων εξόρυξης στην Καλιφόρνια όχι μόνο δεν επηρέασε αρνητικά την αλιεία, αλλά επέδρασε θετικά τόσο στον αλιευτικό τουρισμό όσο και στους επαγγελματίες αλιείς των εγγύτερων περιοχών. Δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την εγκυρότητα της Αμερικανικής Ακαδημίας Επιστημών, ούτε το γεγονός πως η Πολιτεία της Καλιφόρνια έχει την πλέον αυστηρή ίσως παγκοσμίως περιβαλλοντική νομοθεσία. Δεν θα ήταν λογικό λοιπόν να θεωρήσουν ορισμένοι εδώ στην Ελλάδα τους εαυτούς τους περισσότερο ευαίσθητους στα περιβαλλοντικά θέματα από τους Καλιφορνέζους…

Όπως επίσης ας θυμίσουμε πως η Καλιφόρνια είναι σεισμογενής περιοχή καθώς εκεί υπάρχει ένα από τα πλέον επικίνδυνα σεισμογενή ρήγματα παγκοσμίως (Ρήγμα Άγιου Ανδρέα).

Κι όμως στην Καλιφόρνια υπάρχουν δεκάδες θαλάσσιες πλατφόρμες εξόρυξης υδρογονανθράκων οι οποίες βρίσκονται παράλληλα στο πλέον επικίνδυνο παγκοσμίως σεισμογενές ρήγμα του Άγιου Ανδρέα. Σημαντικό: οι υποθαλάσσες εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Καλιφόρνια πραγματοποιούνται διαρκώς τα τελευταία 50+ χρόνια. Τέλος ας σημειωθεί πως ο θαλάσσιος τουρισμός στην Καλιφόρνια είναι σε απίστευτα υψηλά επίπεδα. Δεν νομίζω πως χρειάζεται καν να παρατεθούν στοιχεία για αυτό..Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως δεν θα πρέπει όντως να μελετηθούν σε βάθος οι τυχόν επιπτώσεις της παρουσίας θαλάσσιων πλατφόρμων εξόρυξης υδρογονανθράκων, αλλά… αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να αφήσουμε τους κινδυνολάγνους να προβούν σε καταστροφολογίες. Κατανοητές οι ανησυχίες καθώς πρόκειται για νέες καταστάσεις (= Resistance to Change), πρέπει και οφείλουν να υπάρχουν, αλλά με μέτρο και μακριά από τις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Όσον αφορά τους φόβους; «Αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει» (Καζαντζάκης).

Καλώς να έλθουν λοιπόν οι οποιεσδήποτε πλατφόρμες εξόρυξης χωρίς φόβο αλλά με γνώση.Ψυχραιμία λοιπόν, ενημέρωση, ανοικτός διάλογος με την κοινωνία και μακριά από τους κινδυνολάγνους. Αρκετά έχει περάσει η χώρα μας από τους κάθε λογής κινδυνολάγνους. Σε κάθε περίπτωση η κοινωνία είναι αυτή που θα δώσει την Κοινωνική Άδεια Λειτουργίας (Social License to Operate) σε οποιοδήποτε project.

Σχόλιο σχετικά με τις έρευνες υδρογονανθράκων στη Δυτ. Ελλάδα (https://energypress.gr/blogs#row-89766)
Το περασμένο Σάββατο συνεδρίασε στην Κεφαλλονιά το Περιφερειακό Συμβούλιο Ιονίων Νήσων με αντικείμενο τη Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ) από τις έρευνες υδρογονανθράκων. Παρόλο που είχαν προηγηθεί την προηγούμενη εβδομάδα ενημερωτικές επισκέψεις από εκπροσώπους των Ελληνικών Πετρελαίων αλλά και του ΥΠΕΝ, το Συμβούλιο γνωμοδότησε αρνητικά, θέτοντας σειρά ζητημάτων που θεωρεί ότι δεν έχουν αντιμετωπιστεί. Βεβαίως, οι ΣΜΠΕ είναι κάτι το αρχικό και η ουσία βρίσκεται στις μελέτες που θα εκπονήσουν στη συνέχεια οι εταιρείες – ειδικά σε αυτές που θα υποβληθούν προ της έναρξης της εκμετάλλευσης. Όμως, αποδεικνύεται ότι χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια ενημέρωσης και προβολής επιχειρημάτων, αλλά και της ίδιας της πραγματικότητας (μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα έχουμε παραγωγή πετρελαίου στον Πρίνο εδώ και 36 χρόνια) τόσο απέναντι σε συντεταγμένα όργανα όσο και στο …αντάρτικο κάποιων που προσπαθούν να δημιουργήσουν ακόμη και φόβο για πρόκληση …σεισμών από γεωτρήσεις σε περιοχές που έχουν γεωτρηθεί ερευνητικά δεκάδες φορές χωρίς κανένα πρόβλημα! Και, βεβαίως, προσοχή στη λεπτομέρεια, γιατί ένα θέμα που έχει δημιουργήσει καχυποψίες στα νησιά του Ιονίου είναι ότι η παραχώρηση που έχει ονομαστεί εδώ και 20 χρόνια ως “Δυτικός Πατραϊκός” είναι, ουσιαστικά, περιοχή στα ανατολικά των ακτών της Κεφαλλονιάς και της Ζακύνθου.Θέλει, λοιπόν, οργάνωση η όλη προσπάθεια, ειδικά τώρα που στο Ιόνιο έχει προσελκυθεί και αναμένει να υπογράψει σύμβαση για θαλάσσιο οικόπεδο μια μεγάλη πετρελαϊκή όπως είναι η Total. Και, βεβαίως, χρειάζεται ενεργοποίηση του ίδιου του Δημοσίου με το πολιτικό, επιστημονικό και τεχνικό του προσωπικό για να δοθούν κατηγορηματικές και τεκμηριωμένες απαντήσεις σε καλοθελητές ενδεδυμένους τον επιστημονικό μανδύα που κινδυνολογούν, ζητώντας να γίνουν μελέτες -ποιούς, άραγε, έχουν στο μυαλό τους, ως συντάκτες;- αλλιώς… “ΟΧΙ”! Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο ορυκτός πλούτος στο Δημόσιο ανήκει, οι εταιρείες δεν είναι …πειρατές, δημόσιες συμβάσεις εκτελούν.

Σχετικά Άρθρα