Τα αιολικά & Φ/Β συστήματα έχουν ένα βασικό μειονέκτημα για να χρησιμοποιηθούν στην ηλεκτροπαραγωγή: παράγουν ενέργεια με τυχαίο και διαλείποντα τρόπο. Την ίδια στιγμή η ζήτηση ηλεκτρισμού δεν είναι ούτε τυχαία ούτε διαλείπουσα, ακολουθεί συγκεκριμένα πρότυπα, που σχετίζονται με την ανθρώπινη δραστηριότητα. Προκειμένου να μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν τα αιολικά & Φ/Β με αξιόπιστο τρόπο, πρέπει ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση να παρεμβληθεί ένα σύστημα αποθήκευσης της τυχαία παραγόμενης ενέργειας, ώστε η διάθεσή της στη συνέχεια να γίνεται με ελεγχόμενο ρυθμό.
Αυτά τα συστήματα αποθήκευσης μπορεί να είναι αντλησιοταμίευση, μπαταρίες, πεπιεσμένος αέρας ή ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να ικανοποιήσει το ίδιο αποτέλεσμα, αλλά, πέρα απ’ τους …τεχνικούς περιορισμούς που έχει το κάθε σύστημα αποθήκευσης, καταλήγει να προσθέτει κόστος στο ηλεκτρικό σύστημα.
Επαναφορτιζόμενες μπαταρίες μαζικής παραγωγής υπάρχουν από πολλά χρόνια στην αγορά. Όλα τα αυτοκίνητα έχουν από μια επαναφορτιζόμενη μπαταρία, με κύριο χαρακτηριστικό της το μεγάλο βάρος και τη μικρή χωρητικότητα σε ηλεκτρική ενέργεια. Πρόκειται για μπαταρίες που χρησιμοποιούν πλάκες μολύβδου (ή άλλων σχετικά βαριών μετάλλων), που η τεχνολογία τους είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Όλα τα υποβρύχια επίσης έχουν μπαταρίες, είτε γέρνουν είτε όχι. Και υπάρχουν εταιρείες στη Γερμανία και άλλες χώρες, που κατασκευάζουν συστήματα μπαταριών για σύνδεση σε αιολικά & ηλιακά πάρκα. Ακριβά συστήματα, από πλούσιους για πλούσιους, όχι για μαζική χρήση.
Σήμερα λοιπόν θα δούμε πρόσφατες νέες ανακοινώσεις για μπαταρίες, που οδηγούν στο τέλος των ψευδαισθήσεων για φθηνή αποθήκευση της αιολικής ή ηλιακής ενέργειας. Τουλάχιστον για μια δεκαετία δεν περιμένουμε πλέον να δούμε στην αγορά τέτοια “φθηνά” κι αποτελεσματικά συστήματα.
Στη Βρετανία ξεκίνησε πολύ πρόσφατα να πωλείται για οικιακή χρήση το σύστημα Powervault, που μοιάζει σε μέγεθος με ένα πλυντήριο και μπορεί να μπει κάτω απ’ τον πάγκο της κουζίνας. Μπορεί ν’ αποθηκεύει την ενέργεια των Φ/Β πάνελ για χρήση τις βραδινές ώρες. Μέχρι εδώ καλύπτει τα βασικά της θεωρίας. Πάμε τώρα στα “πρακτικά”: η συσκευή κοστίζει 2.500 στερλίνες (περίπου 3.500€) κι έχει διάρκεια ζωής 15 χρόνια. Οι επαναφορτιζόμενες μπαταρίες πρέπει ν’ αλλάζονται κάθε 5 χρόνια, με κόστος 500 στερλίνες (περίπου 700€) και δεν υπάρχει πληροφόρηση για το είδος των μπαταριών που χρησιμοποιούνται.
Τι μπορεί να ηλεκτροδοτήσει το βράδυ το σύστημα αυτό; Ε, μη ζητάτε και πολλά πράγματα, μπορεί να φορτίσει το κινητό σας, να δουλέψει το μόντεμ, την ηλεκτρική οδοντόβουρτσα, τέτοια πράγματα, ηλεκτρική κουζίνα, πλυντήρια ρούχων ή πιάτων, ηλεκτρικό σίδερο ξεχάστε τα! Άλλωστε, αν επισκεφθείτε τον ιστότοπο της εταιρείας, στο δελτίο τύπου θα διαπιστώσετε πως ο σκοπός ενός τέτοιου συστήματος είναι να μειώσει το λογαριασμό του ηλεκτρικού κατά έως 15%: “Powervault aims to lower electricity bills by up to 15%”. Λίγο ακριβούτσικο το βρίσκω αυτό το έως 15%. Αλλά αν είναι “να σώσουμε τον πλανήτη”, τι είναι να δώσουμε μερικές χιλιάδες ευρώ, απ’ αυτά που δεν έχουμε; Μπορεί κανείς να βασιστεί σε τέτοια συστήματα για ηλεκτροδότηση σπιτιού; Ούτε μια στο εκατομμύριο. Ας το βάλουν στα σπίτια τους όσοι εντελώς ανεύθυνα μας λένε πως δεν πρέπει να κάνουμε τη νέα λιγνιτική μονάδα Πτολεμαΐδα 5 και να βάλουμε ηλιακά με μπαταρίες.
Στις ΗΠΑ είχαμε στις 30/4 την πολυαναμενόμενη ανακοίνωση της νέας γενιάς μπαταριών λιθίου για το σπίτι απ’ την Tesla, την εταιρεία που κατασκευάζει ακριβά σπορ ηλεκτρικά αυτοκίνητα και προετοιμάζει ένα πολύ μεγάλο εργοστάσιο παραγωγής μπαταριών λιθίου, κόστους 5 δισεκ. δολαρίων.
Ωστόσο υπάρχει ενα βασικό πρόβλημα με το σύστημα των 10kw, όπως είπε εκπρόσωπος της SolarCity, βασικού συνεργάτη της Tesla (με τον ίδιο Πρόεδρο) και μεγαλύτερου εγκαταστάτη Φ/Β οροφής στις ΗΠΑ: δεν είναι κατασκευασμένο για περισσότερους από 50 κύκλους φόρτισης/εκφόρτισης ανά έτος, (το έτος έχει 52 εβδομάδες, επομένως δεν μπορεί να κάνει ένα κύκλο ανά εβδομάδα).
Η συνέχεια του άρθρου εδώ
[αναδημοσίευση από το http://greeklignite.blogspot.gr/]