Δύσκολη και χρονοβόρα διαπιστώνουν όσο περνούν οι εβδομάδες στο υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης ότι θα είναι η τυχόν αλλαγή του σημερινού μοντέλου παραχωρήσεων για τις έρευνες υδρογονανθράκων, όπως είχε αρχικά προαναγγείλει η ηγεσία του.
Και υπ’ αυτές τις συνθήκες, μπροστά στο χρόνο που πιέζει, αλλά και σε μια προσπάθεια να αποκατασταθεί η επενδυτική εμπιστοσύνη, η ηγεσία του υπουργείου φαίνεται να το ξανασκέφτεται, και να εξετάζει τη διεξαγωγή του επικείμενου μεγάλου γύρου παραχωρήσεων σε Ιόνιο και Κρήτη με βάση το σημερινό μοντέλο.
Τελικές αποφάσεις δεν έχουν ακόμη ληφθεί, ωστόσο στις δεύτερες αυτές σκέψεις οδηγεί η διαπίστωση ότι η αλλαγή του υφιστάμενου θεσμικού πλαισίου δεν είναι εφικτή αν δεν περάσουν τουλάχιστον… 6 με 8 μήνες, που σημαίνει ότι στην καλύτερη περίπτωση θα είναι έτοιμο μετά το καλοκαίρι και στη χειρότερη θα“χαθεί” ολόκληρη η φετινή χρονιά.
Ακόμη δηλαδή και αν δοθεί παράταση στη προθεσμία υποβολής των προσφορών για το μεγάλο γύρο παραχωρήσεων σε Ιόνιο και Κρήτη που εκπνέει στις 14 Μαίου, υπάρχει ο κίνδυνος, αφενός να χαθεί ολόκληρη η φετινή χρονιά, αφετέρου το παρόν τους στο διαγωνισμό να δώσει πολύ μικρός αριθμός εταιρειών.
Για να καταρτισθεί το σημερινό θεσμικό πλαίσιο για τους υδρογονάνθρακες απαιτήθηκαν δύο χρόνια. Στο υπουργείο προβληματίζονται ότι δεν βγαίνουν οι χρόνοι, και ανήσυχοι από το αντίκτυπο που θα έχει να επαναληφθεί το Μάιο ό,τι περίπου συνέβη στις αρχές Φεβρουαρίου, όπου το παρών τους στο διαγωνισμό της Δ.Ελλάδας έδωσαν μόνο δύο ελληνικές εταιρείες, εξετάζουν διάφορα σενάρια, μεταξύ των οποίων και να μην αλλάξουν τη διαδικασία.
Αν επικρατήσει αυτή η άποψη τότε ο διαγωνισμός δεν θα μετατεθεί χρονικά, όπως είχε αρχικά προαναγγελθεί και θα διεξαχθεί ως έχει. Δηλαδή, ο ανάδοχος θα είναι και ο κύριος του κοιτάσματος, αντίθετα με όσα έλεγε προεκλογικά το κόμμα που είναι σήμερα στην κυβέρνηση, ότι η κυριότητα των υδρογοναθράκων θα ανήκει στο κράτος, με τον μισθωτή να λειτουργεί ως εργολάβος κάτω από τις εντολές του Δημοσίου. Μοντέλο που ακολουθείται σε χώρες όπως η Γκάνα, η Νιγηρία, και η Βενεζουέλα.
Ο διάχυτος προβληματισμός συνδέεεται και με την απουσία κινητικότητας που επικρατεί από πλευράς πετρελαικών εταιρειών, κάτι που αποδίδεται τόσο στις χαμηλές τιμές του μαύρου χρυσού, όσο και στην επενδυτική δυσπιστία προς τη χώρα.
Το μήνυμα που έδωσαν με τη στάση τους τέσσερις μεγάλοι ξένοι παίκτες, Shell, Total, Repsol, και Enel, αποσύροντας στις αρχές του μήνα το ενδιαφέρον τους από το μικρό διαγωνισμό της Δ. Ελλάδας, είναι σαφές, και φαίνεται να έχει ληφθεί και από τη νέα ηγεσία του υπουργείου.
Αλλωστε, δυσοίωνα μηνύματα έρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τους πετρελαϊκούς κολοσσούς που πριν από λίγους μήνες εκδήλωσαν ενδιαφέρον για τα ελληνικά κοιτάσματα σε Ιόνιο και Κρήτη. Με την προθεσμία για την κατάθεση προσφορών στον μεγάλο ελληνικό γύρο παραχωρήσεων να λήγει στις 15 Μαΐου, ο ένας μετά τον άλλον οι μεγάλοι παίκτες δείχνουν απρόθυμοι να επενδύσουν στην προοπτική των ελληνικών υδρογονανθράκων.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην ειδική βάση δεδομένων του υπουργείου για τις προς παραχώρηση και έρευνα περιοχές (data room), έχουν πολύ καιρό να εισέλθουν εκπρόσωποι ξένων εταιρειών, και ο κίνδυνος πολύ μικρής προσέλευσης στο μεγάλο διαγωνισμό του Μαίου είναι υπαρκτός.