ΕΞΟΡΥΚΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΗΜΕΡΙΔΕΣ/ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΧΟΛΙΑ/ΑΠΟΨΕΙΣ

Σχόλιο αναφορικά με το 3ο Συνέδριο για τον Ελληνικό Ορυκτό Πλούτο, 20.03.2013

[του Πέτρου Τζεφέρη][by Tzeferis Petros]

«Αυτή την ιστορία των χαμένων ευκαιριών, των κολλημένων επενδύσεων, των επενδυτών που ταλαιπωρούνται για χρόνια από τη γραφειοκρατία και από σκοπιμότητες, αυτά τα σύγχρονα «γεφύρια της Άρτας» που ποτέ δεν υλοποιούνται, ας τα αφήσουμε πίσω! Η μη αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου αποτελεί εθνική απώλεια», επισήμανε ο Υφυπουργός ΠΕΚΑ, Μάκης Παπαγεωργίου, στην ομιλία του στο συνέδριο “Mineral resources in Greece: A driving force for economic development”, 20.03.2013.

Στο ίδιο συνέδριο ο Γ. Μανιάτης, γραμματέας της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, ανέφερε ότι η κοινωνία είναι δικαίως καχύποπτη για την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου τη χώρας μας και γι αυτό έχουν ευθύνη τόσο οι κυβερνήσεις και η δικαιοσύνη (η καθυστέρηση στην έκδοση αποφάσεων είναι εξίσου δραματική με την απόρριψη επενδυτικών προτάσεων), όσο και οι επιχειρήσεις για τις οποίες επισήμανε ότι έχουν βεβαρημένο παρελθόν κυρίως αναφορικά με τα περιβαλλοντικά θέματα.

Κριτική στην δημοσιογραφική άποψη για το “θησαυρό” του ορυκτού πλούτου που …εν μια νυκτί θα μας βγάλει από την κρίση και θα μας καταστήσει “πλούσιους” άσκησε ο πρόεδρος του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων Ελ. Φαίδρος, αναλύοντας εμπεριστατωμένα τα κόστη και τις προαπαιτούμενες δαπάνες όπου επιμερίζεται η συνολική αποτίμηση ψαλιδίζοντας την όποια κερδοφορία. Επιπλέον, αναφέρθηκε σε καθυστερήσεις ως προς την εφαρμογή της εθνικής μεταλλευτικής πολιτικής, η οποία δεν έχει ληφθεί υπόψη στην διαμόρφωση των περιφερειακών χωροταξικών σχεδίων, ενώ ζήτησε επιτάχυνση της έκδοσης των απαιτούμενων υπουργικών αποφάσεων για την εφαρμογή του τελευταίου νόμου αναφορικά με την περιβαλλοντική αδειοδότηση (Ν.4014/2011), καθώς και εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας τόσο για τα λατομικά όσο και για τα μεταλλευτικά ορυκτά. Ο κ. Φαίδρος προειδοποίησε τέλος, ότι ο διπλασιασμός των ανωτάτων ορίων των μισθωμάτων των δημόσιων μεταλλείων μπορεί να θέσει σε κίνδυνο επιχειρήσεις που λειτουργούν σήμερα οριακά.

Ολοι -φυσικά- συμφώνησαν ότι ο ορυκτός πλούτος μπορεί να  βάλει σε πορεία ανάπτυξης την εθνική οικονομία δημιουργώντας διακριτό πυλώνα ανάπτυξης.

Εντούτοις, επιτρέψτε μας να σχολιάσουμε, ότι απαραίτητη προϋπόθεση προς τούτο είναι ο πυλώνας να έχει “πόδια”. Αν προσωρινά βάλουμε στην άκρη το φυσικό αντικείμενο δηλ. τα ίδια τα κοιτάσματα καθώς και την υγιή επιχειρηματικότητα που απαιτούνται, υπάρχει και ένα τρίτο “πόδι”, μια ακόμη απολύτως απαραίτητη προϋπόθεση για την στήριξη του πυλώνα: η διοίκηση των ΟΠΥ.  Για το θέμα αυτό δεν έγινε κανένα σχόλιο παρότι βρισκόμαστε σε φάση διαμόρφωσης νέων δομών και οργανογραμμάτων σε όλα τα υπουργεία.


Η διοίκηση των ΟΠΥ πρέπει καταρχήν να γίνεται αποκλειστικά από την ελληνική πολιτεία. Και πρέπει να στηρίζεται σε ευπρόσωπες δομές και υπηρεσίες που χαρακτηρίζονται από :

  • επάρκεια προσωπικού και υλικοτεχνικής υποδομής
  • διεπιστημονικού χαρακτήρα έμψυχο υλικό (μεταλλειολόγοι, γεωλόγοι, νομικοί, μηχανικοί περιβάλλοντος, ειδικοί επί της βιώσιμης ανάπτυξης κλπ) ώστε να μπορεί να αναταποκρίνεται σε άκρως εξειδικευμένα θέματα τόσο από τεχνική άποψη (πχ. το θέμα της μεθόδου εξαγωγής του ελληνικού χρυσού flash smelting, οι υδρομεταλλουργικές ή ακόμη και βιοϋδρομεταλλουργικές μέθοδοι κλπ) μέχρι αντίστοιχα άκρως πολύπλοκα νομικά θέματα (διεθνείς πλειοδοτικοί διαγωνισμοί και συμβάσεις κλπ)
  •  αξιοπιστία, η οποία ως γνωστόν ούτε χαρίζεται ούτε είναι αποτέλεσμα καλών προθέσεων, αλλά αντιθέτως κερδίζεται με συνέπεια κι αποτελεσματικότητα διαχρονικού χαρακτήρα.

Επιπλέον και πριν από τα ανωτέρω,  η διοίκηση των ΟΠΥ πρέπει να έχει όραμα, στρατηγικούς στόχους και σαφή προσανατολισμό και αρμοδιότητες τόσο σε κεντρικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο, όπου όλα θα συντονίζονται και θα  συντείνουν στην εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος. 

Δυστυχώς χωρίς μια τέτοια διοίκηση επαρκή και ευπρόσωπη με όλα  τα ανωτέρω χαρακτηριστικά όχι μόνο καθυστερήσεις θα έχουμε στην αδειοδότηση,  τον εκσυγχρονισμό και την κωδικοποίηση της νομοθεσίας αλλά ουδέποτε θα καταφέρουμε να αναπτύξουμε διακριτό αναπτυξιακό πυλώνα σχετικό με τον ορυκτό πλούτο ο οποίος θα κατατείνει στο δημόσιο συμφέρον.  Με υποστελεχωμένες δομές που επιλέγονται τυχαία και αποτελούν σχεδόν πάντα το τελευταίο μέλημά μας,  η όποια πρόοδος και αν συντελεστεί εν τέλει θα είναι επίσης τυχαία, αποσπασματική, αναποτελεσματική και θνησιγενής. 


3rd International Mining Conference

Σχετικά Άρθρα