ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΠΥΣΧΟΛΙΑ/ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο στόχος δεν (πρέπει να) είναι το κέρδος, αλλά η επιβίωση της δραστηριότητας στον χρόνο…

[by Tzeferis Peter][του Τζεφέρη Πέτρου]

Η εκπομπή “ΣΤΑ ΑΚΡΑ” της Παρασκευής 16 Μαρτίου με καλεσμένους τον αναπληρωτή υπουργό Παιδείας κ. Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο και τον υπουργό Περιβάλλοντος κ. Γιάννη Μανιάτη, σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τον ΟΡΥΚΤΌ ΠΛΟΥΤΟ της χώρας – τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο,  ΚΑΙ  ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΟΡΥΚΤΟ ΠΛΟΥΤΟ όπως συνηθίζει να λέει ο κ. Μανιάτης ,  αλλά και για τον έμψυχο υπέργειο θησαυρό της γνώσης – τα ελληνικά Πανεπιστήμια, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες τους, τον νέο νόμο ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ και τις αντιδράσεις φοιτητών και καθηγητών.

Γίνεται αναφορά στο νορβηγικό πρότυπο για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο και τον ασφαλιστικό κουμπαρά που έχει τόσο σοφά δημιουργήσει η νορβηγική κυβέρνηση για τις επόμενες γενιές, για το χρυσό και τις ελληνικές επενδύσεις, για τις τοπικές κοινωνίες, για τις σπάνιες γαίες, για τους υπαλλήλους που δουλεύουν με το φιλότιμο και διενεργούν για πρώτη φορά διεθνείς διαγωνισμούς to mention but a few…

Από τη συζήτηση συνάγεται πόσο εξειδικευμένος τομέας ειναι εκείνος του ορυκτού πλούτου.. εννοώ πόσο δύσκολα μπορεί κανείς να κατανοήσει περί τίνος πρόκειται, τι οικονομικά ωφέλη μπορεί να αναμένει κανείς, πότε μπορεί να τα αναμένει… Η συμπαθέστατη κυρία Βίκυ Φλέσσα, αναρωτιόταν κάθε λίγο “χρυσωρυχεία έχουμε;” … και “πόσα θα τους πάρουμε; αν αυτοί μας ρουφήξουν το πετρέλαιο”; .  Με άλλα λόγια,  “αν δώσουμε 5 ή 10% σε κείνον που θα βγάλει έξω τον …θησαυρό, εμείς προφανώς έχουμε να λάβουμε τα υπόλοιπα 95 ή 90%”!   Λες και θα μπορούσαμε ποτέ να πάρουμε από μια τέτοια επένδυση κέρδη που προσεγγίζουν το 90 ή 95%. Δυστυχώς,  ο κόσμος (ακόμη και οι δημοσιογράφοι που έχουν βήμα και κριτική άποψη γενικά)  πιστεύει οτι κάπου έχουμε έναν θησαυρό κρυμμένο  σε ένα υπόγειο σεντούκι… κάπου μέσα στη γη ή κάπου μέσα στον βυθό του ελληνικού πελάγους..

Ομως φίλοι μου δεν είναι καθόλου έτσι. Κι αν το σεντούκι υπάρχει, δεν έχει χρυσά νομίσματα. Εχει κοιτάσματα και ορυκτά…. Που απαιτούν χρόνο, χρήμα και τεχνογνωσία. Πρώτον για να εντοπιστούν και μετά να εξορυχθούν. Αν και ίσως! Και μετά να ανακτηθούν τα χρήσιμα μέταλλα. Κι ακόμη απαιτούν περιβαλλοντική μέριμνα και ήθος. Εκεί είναι ο θησαυρός … Για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε απρόσκοπτα  την εξορυκτική δραστηριότητα και στο μέλλον χωρίς να δημιουργούμε μη αναστρέψιμες βλάβες στο περιβάλλον και να συνεχίσουμε έτσι να προσποριζόμαστε ωφέλη από αυτήν. Τόσο εμείς όσο και οι επόμενες γενεές.

Και φυσικά ο στόχος δεν (πρέπει να) είναι το κέρδος. αλλά η επιβίωση της δραστηριότητας στον χρόνο… γεγονός που προϋποθέτει φυσικά ένα λογικό κέρδος αλλά προϋποθέτει και όλες τις υπόλοιπες κοινωνικές και περιβαλλοντικές αξιώσεις.

Εντούτοις, όπως έχω τονίσει κατ’επανάληψη και σε άλλο σημείωμα, τα κυρίαρχα εργασιακά κι επιχειρησιακά πρότυπα σήμερα δεν «συνάδουν» με την μεταλλευτική πρακτική!

Το σύγχρονο “επιχειρείν” και ο Ορυκτός Πλούτος! (Ι)

Η νέα επιχείρηση του σήμερα,  είναι δέσμια της ανυπομονησίας, του βραχυπρόθεσμου, του άμεσου και του εφικτού. Πρεσβεύει το τέλος της ισόβιας εργασίας, την εργασιακή αβεβαιότητα, την απαξίωση της εταιρικής / εργασιακής αφοσίωσης. Τα βασικά χαρακτηριστικά της, το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, η βραχυπρόθεσμη αξία και δράση, το διαρκώς μεταβαλλόμενο περιεχόμενο εργασίας,  αντιστρατεύονται την αφοσίωση, τη σταθερότητα, την προσήλωση σε ανθρώπους και την εμπειρία του παρελθόντος. Και φυσικά μια τέτοια επιχείρηση, προτιμά ανθρώπους όχι προσηλωμένους σε σταθερές αξίες αλλά ανυπόμονους για την επίτευξη άμεσων και μεγάλων επιδόσεων, ακόρεστους καταναλωτές επιθυμιών χωρίς διάρκεια.  Όμως οι προοπτικές του και τα οράματα ενός τέτοιου επιχειρείν  δεν ξεπερνάνε το βραχύβιο φάσμα της «αχρηστίας» και της εφήμερης προοπτικής των golden boys, των gadget και των mp3… Το αποτέλεσμα φαίνεται στην παγκόσμια οικονομική κρίση!

Πώς μπορεί λοιπόν μια τέτοια επιχείρηση που περιγράφτηκε παραπάνω, τύπου mp3, να συνάδει με τον μεταλλευτικό χώρο, που απαιτεί χρόνια έρευνας (7-10 χρόνια) μεταξύ του αρχικού εντοπισμού κοιτασμάτων και της εκμετάλλευσης σε πλήρη κλίμακα; Που στην εξαιρετικά σημαντική αρχική αυτή φάση απαιτεί δέσμευση σημαντικών κεφαλαίων σε μια περίοδο που ο επιχειρηματικός κίνδυνος είναι ιδιαίτερα υψηλός, λόγω της αβεβαιότητας για την δυνατότητα πραγμάτωσης και την εν συνεχεία απόδοση της σχεδιαζόμενης επένδυσης; Και που ακόμη απαιτεί ένα σταθερό περιβάλλον δεκαετιών μέχρι της εξάντλησης του κοιτάσματος αλλά και το περιβαλλοντικά ασφαλές «κλείσιμο», την αποκατάσταση του χώρου, και την απόδοσή του σε άλλες χρήσεις (φάση αποεπένδυσης);

 Πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο επιχειρηματικό πρότυπο, όπως το κυρίαρχο σήμερα, να υιοθετήσει τις καλύτερες πρακτικές σχεδιασμού, λειτουργίας και αποκατάστασης/επαναφοράς των περιοχών εξορύξεων σε μια κατά κανόνα μακροπρόθεσμη βάση αλλά και ένα αυστηρότατο αλλά καθόλου συμβατικό κανονιστικό πλαίσιο; Που απαιτεί πλέον, σε όλες τις φάσεις του κύκλου ζωής του μεταλλευτικού έργου, να λαμβάνονται υπόψιν ισόρροπα και οι τρεις πυλώνες της βιώσιμης ανάπτυξης, δηλ. η οικονομική ευημερία, η περιβαλλοντική προστασία αλλά και η κοινωνική συνοχή;

Αξίζει τον κόπο να δει κανείς τη συζήτηση.

Εδώ ολόκληρη η εκπομπή:

Σχετικά Άρθρα