[του Τζεφέρη Πέτρου] [by Tzeferis Petros]
Αγαπημένο μου ιστολόγιο, έχω μια απορία που όσες φορές την έχω εκφράσει, δεν έχει προκύψει λύση.
Ζώντας κανείς σ’ αυτή τη χώρα, αισθάνεται ευλογημένος καθώς αντικρίζει τον απλόχερο ήλιο, τη λαμπερή θάλασσα και την ανείπωτη ομορφιά του εναλλασσόμενου τοπίου.
Εχουμε φύση έχουμε όμως και ιστορία. Τόση ιστορία που την πουλάμε κιόλας.
Loading…
Reload document 
Open in new tab Γιατί γαμώτο; Τι μας λείπει γαμώτο; Δεν ξέρουμε το όφελός μας; Γιατί βιώνουμε ήδη, με τρόπο ολοκληρωτικό, ταπεινωτικό και βίαιο, έναν τέτοιο κατήφορο; Tίς πταίει; Να το πιστέψουμε; Οτι δηλ. όλη η κακοδαιμονία μας οφείλεται στο κακό μας DNA;
Εντούτοις, θα πουν κάποιοι, μας έχει μείνει το φιλότιμο. Αν έλεγαν στον έλληνα «Η Ελλάδα κινδυνεύει.. Δώσε ό,τι μπορείς να την σώσεις» θα γέμιζε εθελοντικά τα ταμεία με έναν και δύο μισθούς από το υστέρημά του.
Όμως δεν δουλεύει ούτε αυτό πλέον. Εκείνο που βλέπει ο έλληνας είναι η χωρίς κανένα αποτέλεσμα, επανάληψη ενός φαύλου κύκλου που μονότονα επαναλαμβάνεται και δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στο ασφαλές και μονοδιάστατο αποτέλεσμα της αύξησης του χρέους και της εθνικής ταπείνωσης. Ξεκινάμε από την υπόσχεση και μετά την σκυτάλη παίρνουν- όπως πάντα- η σπατάλη, η διαφθορά, τα νέα ελλείμματα και φυσικά η νέα λιτότητα και οι νέες υποσχέσεις..
Ο κύκλος ξεκινά και πάλι από χειρότερο σημείο. H Eλλάδα δεν είναι πλέον ελλάδα, αλλά ελλαδίτσα..
Που είναι η ελπίδα, το όραμα για μια καλύτερη ζωή; που είναι η νεολαία μας για να μας βγάλει από αυτό το θερμοκήπιο της μεταμοντέρνας πολιτικής κατάθλιψης που μοιρολατρικά έχουμε δεχτεί; Ξέρω, οι νέοι μας είναι πνιγμένοι στον κυκεώνα των προβλημάτων και κυρίως της ανεργίας, όμως από αυτούς περιμένουμε να κάνουν τη διαφορά και να ανταποκριθούν στα κελεύσματα των καιρών: να πούνε τα μεγάλα ΟΧΙ, να συμπυκνώσουν το χρόνο, να ενώσουν το παρελθον με το παρόν και το μέλλον!
ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ….Μια κραυγή, ένα μήνυμα!
Πότε θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε τα χλωρά από τα ξερά; Αυτούς που τα πιάνουν από τους λευτεράκηδες; Και να πάψουμε να θεωρούμε παράπλευρες απώλειες όλα τα χλωρά της χώρας που δοκιμάζονται από την άνιση και αδικη οριζόντια περικοπή των πάντων; Ως πότε θα γράφουμε αυτές τις αράδες και κανείς δεν θα πιστεύει ότι δεν τα πιάνουμε από κάπου για να τις γράψουμε (αφού όλοι αυτό κάνουν ή προσπαθούν να κάνουν);
Που είναι το ελληνικό μεγαλείο πού δημιούργησε τον Παρθενώνα και πως μεταφράζεται ανταποδοτικά σήμερα το τεράστιο ιστορικό εκτόπισμα της χώρας μας;
Ως πότε θα λέμε στα παιδιά μας μόνο για τα κατορθώματα των προγόνων μας και μόνον αυτά;
Ως πότε οι πνευματικοί άνθρωποι θα ντρέπονται που δεν είναι «μπαγαπόντηδες» και δεν έχουν βρει τη φόρμουλα να κλέβουν την εφορεία;
Ως πότε θα μας λεν κάντε μια ακόμη θυσία, αλλά εμείς θα ξέρουμε βαθιά μέσα μας ότι πρόκειται για μια ακόμη τιμωρία;
H αποψή μου είναι ότι ΟΛΑ, μα ΟΛΑ αυτά οφείλονται στην έλλειψη παιδείας , στην έλειψη του παραμικρού δημοκρατικού ήθους, στην διαχρονική πολιτική δημαγωγία και την περιφρόνηση του όποιου οράματος για το μέλλον. Ακομη και του άμεσου, της επόμενης γενιάς…
Πρόκειται λοιπόν κυρίως όχι για οικονομική κρίση (αυτή υπάρχει για όλους) αλλά κυρίως για αξιακή κρίση, μια κρίση βαθειά, δομική που απλώνεται από την απλή κι αθώα …μούντζα μέχρι τον τρόπο που προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε την ορυκτό μας πλούτο και τις άλλες πηγές πλούτου που έχουμε. Από την Ελλάδα της “αγαπούλας”, “της κουκούλας”, “του ομορφάντρα” , “του ο τζάμπας ζει”, και της “φουκαριάρας της μάνας μου”, μέχρι τις δημόσιες κι εθνικές πολιτικές μας για την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.