ΑΡΘΡΑΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΠΥ

Το σύγχρονο “επιχειρείν” και ο Ορυκτός Πλούτος! (ΙΙ)

Εξάλλου, η φτώχεια και το μεταναστευτικό ρεύμα στις χώρες του τρίτου κόσμου σε συνδυασμό με την συγκέντρωση χρήσιμων ορυκτών στις πιο δυσπρόσιτες και ευάλωτες γωνιές του πλανήτη («metal scarcity») αλλά και η ακόρεστη δίψα για το χρυσό και άλλα σπάνια ορυκτά που δεν λέει να κοπάσει ούτε στην εποχή μας, έχουν δημιουργήσει στρατιές εποχικών μεταλλωρύχων σε όλο τον κόσμο, από την Απω Ανατολή μέχρι την λατινική Αμερική.

Πρόκειται κυρίως για νέους χρυσωθήρες σαν τους «49-ers» που πριν από ενάμιση αιώνα, κατέκλυσαν την Καλιφόρνια και τον ποταμό Klondike σε αναζήτηση χρυσού, εγκολπώθηκαν κι αυτοί το όνειρο για καλύτερη ζωή συνδέοντας το με την λάμψη και τη ματαιοδοξία του κίτρινου μετάλλου. Τώρα φυσικά έχουν «μεταναστεύσει» στην Ινδονησία, στο Περού, στο Κονγκό, στην Ινδία, στην Γκάνα σε όλες τις χώρες του τρίτου και ..τέταρτου κόσμου… Εκατομμύρια από αυτούς (πάνω από 15 εκατομ. τους υπολογίζει ο UNIDO) ασχολούνται, παράνομα κυρίως και κάτω από απαράδεκτες εργασιακές συνθήκες, με την εξόρυξη του χρυσού σε ποτάμια, λίμνες, βουνά, σωρούς αποβλήτων,πόλεις. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους η εξόρυξη του χρυσού, αποτελεί μια δραστηριότητα ζωής αλλά και θανάτου… Όμως αυτοί οι ρακένδυτοι κι εξαθλιωμένοι σύγχρονοι Garimpeiros, που έχουν στιγματίσει αρνητικά την εικόνα του κλάδου, παράγουν σήμερα περίπου το 25% του χρυσού παγκοσμίως και στηρίζουν οικονομικά πάνω από 100 εκατομμύρια ανθρώπους ανά την υφήλιο.

Η αλήθεια είναι ότι η περίοδος των βραζιλιάνων garimpeiros, των gold rushes και των τυχοδιωκτών της μεταλλείας έχει περάσει ανεπιστρεπτί τουλάχιστον για τον τόπο μας. Η μεταλλεία δεν προσφέρεται για «μεταλλευτικό πυρετό» κι εύκολο κέρδος πλέον, τουλάχιστον για τις περιοχές με αυστηρούς περιβαλλοντικούς κώδικες μεταξύ των οποίων η ΕΕ και φυσικά η Ελλάδα.

Εντούτοις, δεν ήρθε το τέλος της «μεταλλείας». Τα μεταλλεία και τα μεγάλα μεταλλευτικά κέντρα έδωσαν τη θέση τους σε εκμετάλλευση ορυκτών πιο εξειδικευμένων χρήσεων, κυρίως βιομηχανικών ορυκτών, πολλά εκ των οποίων με πολυδιάστατες χρήσεις και σαφή περιβαλλοντικό προσανατολισμό, τα οποία αποτελούν μεγάλη ελπίδα για τον τόπο. Ο μπεντονίτης, ο περλίτης, η κίσσηρις (ελαφρόπετρα), ο ατταπουλγίτης, ο ζεόλιθος, το ανθρακικό ασβέστιο, ο διατομίτης, ο ολιβινίτης/ολιβίνης, αποτελούν ορισμένα από αυτά.

Εξάλλου, οι τομείς αναπτυξιακής δραστηριότητας διαφοροποιούνται, αλλάζουν δομές, γίνονται περισσότερο ευέλικτοι. Οι σημερινές κοινωνίες δεν χρειάζονται κραταιά μεταλλευτικά κέντρα, γενικότερα κέντρα με μονοκαλλιέργειες ανάπτυξης.


Αν ποτέ ξαναγινόταν το συγκρότημα του «Σκαλιστήρη» σήμερα, πιστεύωότι θα έπρεπε να διαθέτει τελείως διαφορετική μορφή: θα έπρεπε να είναι λιγότερο συγκεντρωτικό (δεν θα συγκέντρωνε 5000 εργαζομένους σε μόνιμη βάση), λιγότερο ληστρικό (δεν θα έκανε εξόρυξη λες και δεν υπάρχει αύριο), περισσότερο εξωστρεφές, οικο-αποδοτικό και πολύ περισσότερο ευέλικτο και συναινετικό κοιτώντας προς το μέλλον, τόσο της επιχείρησης όσο και της τοπικής κι ευρύτερης κοινωνίας. Κι ακόμη θα προσπαθούσε να συνδέει τους νέους ανερχόμενους τομείς της τεχνολογίας με τους παραδοσιακούς σε μια διαρκή μετατόπιση προς την οικονομία της γνώσης που όμως δεν θα παραγκώνιζε την σύγκλιση των περιφερειών, τη μείωση των ανισοτήτων και την κοινωνική συνοχή. Μόνο, με τον τρόπο αυτό, κατά την άποψή μου, θα μπορούσε να ελπίζει σε μια «βιώσιμη» μορφή πέρα από το βραχύβιο φάσμα του σημερινού «επιχειρείν».
[Πέτρος Τζεφέρης] [by Tzeferis Peter]

Το σύγχρονο “επιχειρείν” και ο Ορυκτός Πλούτος! (Ι)

Σχετικά Άρθρα