ΜΕΤΑΛΛΕΙΑΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ/ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Μεταλλωρύχοι Οίτης: ίσως αύριο να μην υπάρχουν…

Με προσφυγές τους στο ΣτΕ, οι εκπρόσωποι του σωματείου με την επωνυμία Ομιλος Φίλων των Δάσους (ΟΜΦΙΔΑ), ζητούν πρακτικά τόσο το κλείσιμο των μεταλλείων «Δυο Βουνά» και «Κοκκινόβραχος» στην Οίτη όσο και του εργοταξίου της ΕΛΜ ΙΝ ΑΕ στην Αγ. Μαρίνα Στυλίδας.

Τα παραπάνω αποτελούν συνέχεια της ημερίδας με θέμα «Η Οίτη σε κίνδυνο» που διοργανώθηκε από την «Κίνηση για τη σωτηρία της Οίτης», με χορηγό επικοινωνίας το κανάλι Star Κεντρικής Ελλάδας (Λαμία, Δευτέρα 7/6) και στην οποία η “μεταλλεία” παρουσιάστηκε ως μεταβατική, αποβλητέα και μονομερώς καταστροφική για τη φύση και το περιβάλλον.

Αξίζουν προσοχής (αλλά και ερμηνείας) οι θέσεις-απόψεις του πρώην Προέδρου του Ε’ τμήματος του ΣτΕ (κ. Δεκλερή Μ., νυν προέδρου του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος & Βιωσιμότητος) για την εξόρυξη, όπως διατυπώνονται σε αυτοαποκαλούμενη «γνωμοδότησή» του προς τον Όμιλο Φίλων του Δάσους και όπου ουσιαστικά διατυπώνεται η “μαθηματική” άποψη ότι “εξ ορισμού, η εξόρυξη αντιβαίνει τη βασική έννοια της βιωσιμότητας!”

Οίτη: Οικολογική Προστασία του Βουνού και Ασύμβατος προς αυτή έγκριση μεταλλείας

Στην ημερίδα παρουσιάστηκαν και όλοι οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία της Οίτης και διάβασαν ψήφισμα σχετικά με τη δουλειά τους αλλά και τη μεταλλεία γενικότερα:
ΨΗΦΙΣΜΑ ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΩΝ ΟΙΤΗΣ

Δεν μπορώ να εικάσω ποιό θα είναι το αποτέλεσμα και η τύχη της 150 εργαζομένων της ΕΛΜΙΝ ΑΕ. Ούτε μπορώ να βρω το πόσο βάθος εκτείνεται το υπέδαφος του πυρήνα του εθνικού δρυμού της Οίτης, κάτι που ως φαίνεται ακόμη αναζητείται. Μπορώ όμως με σιγουρά να πω ότι οι ανωτέρω προσφυγές απλά μεταφέρουν την ανάγκη για ανάπτυξη αλλά και συνετή διαχείρηση της φυσικής μας παρακαταθήκης στις δικαστικές αίθουσες. Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο κρίνεται μονομερώς η βιωσιμότητα και η βιώσιμη ανάπτυξη του τόπου μας, δηλ. ένα εξαιρετικά πολύπλοκο διεπιστημονικό θέμα, αλλά επιπλέον διακυβεύεται το δικαίωμα στην εργασία για μια μερίδα ανθρώπων που δεν έφταιξαν σε τίποτε.

Ρώτησα κάποιον από τους μεταλλωρύχους της Οίτης αν καταλαβαίνει  ότι η δουλειά του, που μπορεί αυτός να την εκτιμά ως ύψιστο αγαθό, τελικά μπορεί να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα και να προκαλέσει ζημιά στα πολύτιμα δασικά μας οικοσυστήματα και γενικότερα την βιοποικιλότητα του τόπου μας.  Διαχώρισα μάλιστα τη θέση μου από τους “θεωρητικούς” φίλους του δάσους, τους πιστούς οπαδούς του “αδιατάρακτου δάσους” που  ορισμένες φορές με περισσή πολυτέλεια, θεωρούν ότι η όποια προστασία περνά μέρα απο το “αδιατάρακτο” το “ανέγγιχτο” το “αειφόρο πλην όμως τίποτε’, την κατάργηση κάθε αναπτυξιακής διαστηριότητας εντός αυτού. Και ακόμη πρόσθεσα την άποψη ότι η διατηρισιμότητα του δάσους δεν επιτυγχάνεται απαραίτητα μέσα από το κλείσιμο των μεταλλείων και κάθε άλλης παραγωγικής δραστηριότητας, παρά μόνο μέσα από την περιβαλλοντική ηθική μας και το “πόσοι” και “κατά πόσο” την ενστερνιζόμαστε.

Η Περιβαλλοντική ηθική απαιτεί (μόνο) περιβαλλοντική παιδεία…

Ξέρετε ποιά ήταν η αποστομοτική απάντησή του;

“Καταρχάς, σεις δεν ζείτε ούτε στο δάσος, ούτε από το δάσος. Εμείς όμως αυτό κάνουμε. Καταγόμαστε από εδώ, ζούμε εδώ, θα ζήσουμε εδώ και τα παιδιά μας μεγαλώνουν και θα μεγαλώσουν εδώ. Εμείς συντηρούμε αυτό που εσείς λέτε εξ αποστάσεως δάσος, εμείς μπαίνουμε στη φωτιά να το σώσουμε όταν χρειαστεί. Μιλήσατε για περιβαλλοντική ηθική. Σε έναν κόσμο που δεν διαθέτει στάλα περιβαλλοντικής ηθικής, εγώ όχι δεν θέλω το δικό μου ελατοδάσος.. Με ενδιαφέρει, αλλά δεν μου ανήκει..δεν έκανα τίποτε για να το αποκτήσω..Απαιτώ ομως πρώτα το δικαίωμά μου στην εργασία, την σύνταξή μου και την κοινωνική μου ασφάλιση, αυτή που έκανα θυσίες μια ζωή για να μπορώ να …απωλέσω σήμερα! Αλλωστε σε έναν τέτοιο κόσμο χωρίς παιδεία και κοινωνική ασφάλιση, δεν θα έχω καμία τύχη, καμία ελπίδα να το διατηρήσω για μένα και για τα παιδιά μου… Και μην μιλήσει κανείς “αυτόκλητος προστάτης” του δάσους, οκ? Επιτέλους σιωπήστε αυτόχρηστοι πωλητές ενός δημόσιου αγαθού που ποτέ δεν καταβάλατε το “αντίτιμο” για να το αγοράσατε..Και όλοι εσεις οι καταχραστές της άγνοιας και της ανάγκης του απλού πολίτη να ζήσει σε ένα καλύτερο περιβάλλον..”

Αυτά, χωρίς περαιτέρω σχόλιο.

Ας μου επιτραπεί από τη μεριά μου να εκφράσω μια άποψη που σχετίζεται με την περιβόητη “φειδωλή εξόρυξη”, έναν όρο που έχει χρησιμοποποιηθεί κι ερμηνευθεί κατά κόρον από το ΣτΕ (πχ. ΣτΕ 772/1998), λανθασμένα κατά την άποψή μου, και ο οποίος  επαναλαβάνεται και στις παραπάνω προσφυγές.

Φειδωλή εξόρυξη, η εξόρυξη του μέλλοντος!

Εν κατακλείδι, είναι εύκολο να κλείσεις μια δραστηριότητα και μάλιστα εξορυκτική, με την επίκληση πολλών δαιμόνων, δίκαιων και άδικων, θεωρώντας μάλιστα ότι εκτελείς θεάρεστο έργο απέναντι στο φυσικό περιβάλλον. Εντούτοις, το δύσκολο ειναι να την ανοίξεις, και το ακόμη δυσκολότερο να την καταστήσεις οικονομικά βιώσιμη διαχρονικά και επιπλέον τέτοια που να σέβεται κάθε παρακλάδι της ζωής και της φύσης.

Hic rhodus, hic saltus!

[Τζεφέρης Πέτρος] [by Tzeferis Peter]

Σχετικά Άρθρα